Γιώργος Βασσάλος
Η
παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού και η απειλή μιας μακροχρόνιας
πανευρωπαϊκής ύφεσης φέρνουν στην επιφάνεια τις εγγενείς αντιφάσεις του
οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του «κινητήρα» της, της Ευρωζώνης:
Κοινή νομισματική πολιτική από τη μία, διαφορετικές φορολογικές και
«κοινωνικές» πολιτικές από την άλλη.
Το
ευρώ ως εργαλείο εργατικού ξεζουμίσματος
Το
κοινό νόμισμα ήταν βεβαίως εκ γενετής ένα εργαλείο διάλυσης εργατικών
κατακτήσεων και των όποιων αναδιανεμητικών λειτουργιών των κρατών. Οι
καπιταλιστές που συμμετείχαν στο Σύλλογο για τη Νομισματική Ένωση (AMUE),
το λόμπι που έσπρωξε για τη δημιουργία του ευρώ, ποτέ δεν το έκρυψαν αυτό.
Εκπρόσωπος της Μόργκαν Στάνλεϊ έλεγε το 1997: «Αν αφαιρέσουμε το (σ.σ.
εθνικό) νόμισμα ως δικλείδα ασφαλείας, οι κυβερνήσεις θα υποχρεωθούν να
συγκεντρωθούν σε αληθινές αλλαγές για περισσότερη ανταγωνιστικότητα:
Χαμηλότεροι φόροι, ελαστική αγορά εργασίας και πιο ευνοϊκό για τις επιχειρήσεις
ρυθμιστικό πλαίσιο». Εκπρόσωπος της τότε Ντάιμλερ Κράισλερ συμπλήρωνε το 1998:
«Τις δυνάμεις της αγοράς που θα απελευθερωθούν από το ευρώ δεν θα τις
αισθανθούν μόνο οι διευθυντές των εταιρειών αλλά και οι πολιτικοί. Οι
εκλεγμένοι αρχηγοί θα αντιμετωπίζουν ανταγωνισμό ενόσω προσπαθούν να
προσελκύσουν επενδύσεις που δημιουργούν θέσεις εργασίας και τελικά θα
χαμηλώνουν τους εταιρικούς φόρους και θα χαλαρώνουν τις ρυθμίσεις».