Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Επειδή το άρθρο του δημοσιογράφου κ. Γιάννη Μαρίνου, που δημοσιεύτηκε στον Αθηναϊκό τύπο (ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ 19-7-09) πριν λίγες μέρες, μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και άπτεται του ενδιαφέροντος όλων των Ελλήνων πολιτών, το αναδημοσιεύουμε προς ενημέρωση σας. Οταν η αλήθεια αμφισβητείται Γιάννης Μαρίνος Οι κκ. Β. Πουλόπουλος και Χρ. Αϊβαζόγλου, με επιστολές τους που δημοσιεύθηκαν στο «Βήμα», διερωτώνται κατά πόσον είναι αλήθεια αυτό που έγραψα στις 5 Ιουλίου. Οτι δηλαδή «το δημόσιο χρέος μας το παρέλαβαν οι κυβερνήσεις του ΠαΣοΚ το 1981 γύρω στο 28% του ΑΕΠ και κυβερνώντας ανευθύνως το εκτόξευσαν σε πάνω από το 100%, προκαλώντας από τότε σχεδόν ανήκεστο βλάβη στην οικονομία». Η απορία των δύο αναγνωστών προέκυπτε από διαφορετικές εκτιμήσεις άλλου αρθρογράφου. Θεωρώ ως εκ τούτου υποχρέωσή μου να απαντήσω σε ό,τι με αφορά. Προσφεύγω στους δείκτες της Εurostat που απαλλαγμένοι από τις αλλοιώσεις της ελληνικής «δημιουργικής λογιστικής» παρέχουν σήμερα εγκυρότερη εικόνα της πραγματικότητας. Οι πίνακες αυτοί περιέχονται στο προ ημερών κυκλοφορήσαν βιβλίο του τέως υπουργού κ. Γιώργου Αλογοσκούφη υπό τον τίτλο «Η Ελλάδα μετά την κρίση» και συνεπώς είναι εύκολα προσιτοί σε κάθε ενδιαφερόμενο.(Δυστυχώς η αξία του βιβλίου αυτού σχεδόν αγνοήθηκε, μολονότι συνιστά την πιο πρόσφατη εμπεριστατωμένη και επιστημονικά υπεύθυνη ανάλυση και εκτίμηση για την παγκόσμια οικονομική κρίση, αλλά και για την πορεία της ελληνικής οικονομίας κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια. Το σύνηθες παραπολιτικό κουτσομπολιό περιορίστηκε ως συνήθως σε ατέρμονες ερμηνείες γύρω από μια φράση που θεωρήθηκε αιχμή κατά του Πρωθυπουργού). Λοιπόν από το 1980 σημειώθηκε εκρηκτική διόγκωση του δημόσιου χρέους- από το 22% του ΑΕΠ σε περίπου 75% το 1990 για να υπερβεί το 100% το 1997. Αυτή η καταστροφική πορεία του δημόσιου χρέους οφείλεται κυρίως στις εξωφρενικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις από το ΠαΣοΚ και στον άσωτο καταναλωτισμό που εχρηματοδοτείτο κατά κύριο λόγο από δανεισμό και από κατασπατάληση των πρώτων μεγάλων δωρεάν επιδοτήσεων της Ευρωπαϊκής Κοινότητας στην οποία ενταχθήκαμε (χάρη στην επιμονή του αείμνηστου Κων/νου Καραμανλή και παρά τη λυσσαλέα πολεμική του ΠαΣοΚ και του ΚΚΕ). Οπως παρατηρεί ο κ. Αλογοσκούφης «στη δεκαετία 1981-1990 το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης εκτοξεύθηκε κατά μέσο όρο στο 12,9% του ΑΕΠ, κάτι που ποτέ πριν δεν είχε συμβεί στην Ελλάδα για τόσο μεγάλο διάστημα, και που δεν έχει επαναληφθεί έκτοτε». Αυτό το δημόσιο χρέος και τα τεράστια ελλείμματα που συνεχώς αυξάνονται για την εξόφλησή του και για νέες παροχές από άδεια ταμεία υποθήκευσαν τις επιλογές όλων των κυβερνήσεων που ακολούθησαν μέχρι σήμερα. Αυτή τη στιγμή σχεδόν το σύνολο των δημοσίων εσόδων αντιστοιχεί στο άθροισμα τόκων και χρεολυσίων που πληρώνουμε. Συνεπώς όλες σχεδόν πια οι δημόσιες δαπάνες καλύπτονται από τον συνεχιζόμενο όλο και πιο επώδυνο δανεισμό σε μορφή ατέρμονος φαύλου κύκλου. Μήπως όμως ήταν τουλάχιστον επωφελής σε άλλους τομείς αυτή η ολέθρια οικονομική πολιτική κυρίως της πρώτης οκταετίας των κυβερνήσεων ΠαΣοΚ; Ιδού η σκληρή απάντηση των ψυχρών αριθμών της Εurostat. Η ανεργία από 4% που ήταν το 1981 υπερέβη τα επίπεδα του 7% στο τέλος της δεκαετίας του ΄80 για να εκτοξευθεί μάλιστα επί κυβερνήσεων Σημίτη στο 12%, δηλαδή πολύ υψηλότερη και από το σημερινό 9,4%. Και ήταν φυσική αυτή η τραγική εξέλιξη αφού από τον μέσο ρυθμό ανάπτυξης 7% μεταξύ 1954 και 1973 αυτός την περίοδο 1974/1973 περιορίστηκε στο 2%. Τέλος, ένα ακόμη από τα πολλά αναμφισβήτητα μεγέθη του 1980 το κατά κεφαλήν εισόδημα της Ελλάδας βρισκόταν στο 90,4% του μέσου όρου των χωρών της ΕΟΚ και έκτοτε και μέχρι το 1999, έναν χρόνο δηλαδή πριν από την ένταξή μας στη ζώνη του ευρώ, είχε καταποντισθεί στο 70,2%! Αυτή είναι η αλήθεια και έτσι κυρίως εξηγούνται τα σημερινά αδιέξοδα στα δημόσια οικονομικά.