…Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει…

Επειδή στα κανάλια κάθε μέρα γίνεται χαμός από φήμες, μυθεύματα και μπαρούφες, καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Όταν ο ΓΑΠ ανέλαβε την εξουσία (με το γνωστό ανεκδιήγητο «λεφτά υπάρχουν») ανέλαβε μια αποστολή. Να πάρει την ευθύνη για την αλλαγή της χώρας. Την ευθύνη να μειώσει το κράτος, να το κάνει αποτελεσματικό, να βελτιώσει τις υπηρεσίες του προς τον πολίτη. Την ευθύνη για την ανάπτυξη της οικονομίας και την εξυγίανση τόσο του δημοσίου τομέα, όσο και της δημόσιας ζωής και της οικονομικής διαπλοκής.

Η κυβέρνηση Καραμανλή, είτε λόγω ανικανότητας, είτε λόγω άρνησης ανάληψης ευθύνης δεν το κατάφερε. 

Η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε αυτή τη δυνατότητα γιατί δεν είχε αντίπαλο και γιατί –όπως όλοι ξέρουμε- ελέγχει και τα ΜΜΕ και τα συνδικάτα.

Ωστόσο, ο ΓΑΠ επέλεξε να μην έρθει σε κόντρα με τον κακό κομματικό εαυτό του, ούτε με την ξεπερασμένη ιδεολογική του ταυτότητα. Και έχασε πολύτιμο χρόνο –μάλλον επίτηδες- και επέλεξε να μοιράσει τις ευθύνες ανάμεσα στους προηγούμενους επιλεκτικά, στους επόμενους συνολικά και στην τρόικα διαχειριστικά.

Στο πλαίσιο αυτό κινούμενος δεν μπήκε στον κόπο να διαπραγματευτεί με τους συμμάχους μας στην Ε.Ε. τους όρους της δανειακής αυτής σύμβασης. Αρνήθηκε μάλιστα και τις συμβουλές και προτάσεις που  με πολιτικό της κόστος του προσέφερε προμνημονιακά η αξιωματική αντιπολίτευση. Προτίμησε να οδηγήσει ως άλλος παντοκράτωρ και δήθεν αλάνθαστος πάπας τη χώρα στη διεθνή ξεφτίλα, στην ύφεση και στην πανθομολογούμενη πια καταστροφή.

Και επιπλέον εμπιστεύτηκε την πορεία αυτή στους πλέον ακατάλληλους υπουργούς, οι οποίοι είτε δεν μπορούσαν, είτε δεν ήθελαν να ακολουθήσουν το περιεχόμενο του μνημονίου, και έκαναν ο καθένας του κεφαλιού του με αποτέλεσμα να αποτύχουν ακόμα και στους στόχους που οι ίδιοι με την τρόικα λανθασμένα έβαλαν.

Και κάπως έτσι έγινε αντιληπτό στην αρχή του έτους ότι το μνημόνιο δεν τραβάει και χρειάζονται αλλαγές και προσθήκες. Μόνο που κανείς μέσα στην κυβέρνηση αυτή της πλήρους αναρχίας και παταγώδους αποτυχίας δεν έπαιρνε την πρωτοβουλία να τις ομολογήσει στο λαό. Ούτε και να πάρει την ευθύνη της αποτυχίας. Και καθυστέρησαν και πάλι ολέθρια και μάλλον και πάλι επίτηδες.

Και φθάσαμε στο μνημόνιο 2 ή μεσοπρόθεσμο ή όπως αλλιώς κι αν το πούνε. Ποιος όμως θα μπορούσε να το ψηφίσει και πάλι έτσι ανερυθρίαστα όπως το πρώτο; Κανείς. Ακόμα και τα εξαπτέρυγα έκαναν πίσω. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ νίπτουν τας χείρας των και αρνούνται να πάρουν την ευθύνη να ρίξουν τη χώρα πιο βαθιά στην άβυσσο και να πέσουν κι οι ίδιοι μέσα.

Την Τετάρτη 15 Ιουνίου είδαμε την κορύφωση του δράματος. Ο πρωθυπουργός αποδέχθηκε να παραιτηθεί και επί 4 και πλέον ώρες τελούσε υπό «εθελούσια έξοδο» καθώς κανείς δεν του έδινε χείρα βοηθείας.

Η αντιπολίτευση εξ αριστερών αρνήθηκε ακόμα και να συζητήσει μαζί του, οι φιλικά κείμενοι προσπαθούσαν τεχνηέντως να ρίξουν το μπαλάκι στην αξιωματική αντιπολίτευση και ο αρχηγός της ΝΔ απλά ζήτησε ένα και μόνο αντίτιμο: το αυτονόητο και επιβεβλημένο από τους αγανακτισμένους πολίτες, ήτοι την αποδοχή της αποτυχίας του μνημονίου και των ευθυνών του πρωθυπουργού.

Όμως ο πρωθυπουργός δεν καταλαβαίνει από τσίπα. Του είναι άγνωστη λέξη, όπως τόσες άλλες της ελληνικής ψυχής που αγνοεί. Δεν υπήρξε ποτέ συμφωνία Παπανδρέου – Σαμαρά, αλλά μάλλον βασική διαφωνία και χάος μεταξύ τους, τουλάχιστον σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο.

Ο Α. Σαμαράς δεν ασχολείται με αλλαγές προσώπων και ισορροπίες κομματαρχών ή επίλεκτων της διαπλοκής, αλλά επιμένει ότι προέχει η εκ βάθρων αλλαγή πολιτικής.

Ο Α. Σαμαράς δε συναινεί σε κυβέρνηση διαχείρισης του Μνημονίου 1 ή 2 ή Μεσοπρόθεσμου ή όπως αλλιώς και αν θέλουν να το λένε. Παρά μόνο δέχεται να βάλει πλάτη, μπάς και σωθεί η πατρίδα από την άβυσσο στην οποία τη βύθισαν οι επιλογές της κυβέρνησης του μνημονίου

Ο Α. Σαμαράς ορθώς συζητά μόνο με πολιτικούς όρους και οφείλει να ζητά και να προτείνει στο λαό μια κυβέρνηση η οποία:

(α) θα επαναδιαπραγματευθεί στο σύνολο και από μηδενική βάση όλη τη δανειακή σύμβαση με τους Ευρωπαίους συνεταίρους μας, αποδεχόμενη ότι το Μνημόνιο που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ και τα εξαπτέρυγά του απέτυχε σε όλα και πέθανε οριστικά και αμετάκλητα, όπως το (ευτυχώς) αλήστου μνήμης σχέδιο Ανάν.

(β) θα προβεί σε ουσιαστικές συνταγματικές αλλαγές η οποίες πρέπει να επικυρωθούν με δημοψήφισμα και οι οποίες θα περιλαμβάνουν οπωσδήποτε την αλλαγή του από πέρσι ψηφισμένου μεταναστευτικού νόμου, του νόμου περί ευθύνης Υπουργών και πολλών (αναθεωρητέων και μη) άρθρων του ισχύοντος Συντάγματος και θα οδηγούν σε μία νέα Ελληνική Δημοκρατία, η οποία δε θα είναι δέσμια τυπικοτήτων, αλλά θα κρίνεται σε όλα από τον κυρίαρχο λαό.

Είναι προφανές ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν έχει καμία νομιμοποίηση και καμία αξιοπιστία. Απεδέχθη εκ των πραγμάτων την αυτοδιάλυσή της γιατί απλά απέτυχε σε όλα.

Είτε με περισσότερους φίλους του ΓΑΠ (τεχνοκράτες, ΜΚΟύδες και λοιπούς), είτε με περισσότερους εκ του πασοκικού κομματικού σωλήνα προερχόμενους υπουργούς, η σούπα θα είναι το ίδιο άνοστη.

Είτε οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ βάλουν για πολλοστή φορά το κόμμα τους πάνω από την πατρίδα, είτε αποφασίσουν –επιτέλους- να τιμήσουν τα παντελόνια τους και τους πολίτες που με σταυρό τους εμπιστεύτηκαν, το αποτέλεσμα θα είναι και πάλι το ίδιο.

Ούτε στημένες προβοκάτσιες των παρακρατικών του ΠΑΣΟΚ, ούτε πιο πολλά ψέματα από τα κρατικοδίαιτα ΜΜΕ του (περί δήθεν ανικανότητος πληρωμής μισθών και συντάξεων και μη καταβολής της δόσης κλπ), τίποτα δε μπορεί να σταματήσει το ποτάμι που κυλά.

Τι σε 30 ημέρες, τι σε 90, η χώρα θα οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές.

Όσο ταχύτερα, τόσο καλύτερα για όλους.

Σας εγγυώμαι, δεν θα πάθει τίποτα η χώρα δίχως ΓΑΠ, δίχως εγγονό δικτάτορα, δίχως πεταλωτή της κοινής γνώμης.

Με ψηλά το κεφάλι, με κούτελο καθαρό, χωρίς τρομοκρατία, χωρίς ψέματα,

«Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τι σκιάζει φοβέρα καμιά,

μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά».

Ν. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

Εκπαιδευτικός, Μέλος Δ.Σ. ΕΛΜΕ Σάμου

Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών