Ενότητα στον αγώα κατά της ΕΕ- Συνάντηση με τις αγωνίες του λαού

Πηγή aristeroblog

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Η ‘’Πρωτοβουλία ενάντια στο ευρώ και την ΕΕ’’ συγκροτείται σε μια στιγμή κρίσιμη. Είναι ένα αναγκαίο και κρίσιμο βήμα για την ανάπτυξη και την πολιτικοποίηση των κοινωνικών αντιστάσεων ενάντια στην αντεργατική συνασπισμένη  επίθεση της τρόϊκας ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ  και της  κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.  Ορισμένοι αριστεροί αγωνιστές στέκονται κριτικά, μιλούν για ‘’βιασύνες’’ και για μη προκαταβολική εξασφάλιση  κρίσιμων συναινέσεων ανάμεσα σε ρεύματα της αριστεράς για τον χαρακτήρα και τις πολιτικές οριοθετήσεις αυτής της πρωτοβουλίας.

Ο πολιτικός χρόνος όμως καθορίζεται από τον πρωτοβουλία του αντιπάλου και δεν πρέπει να αποσπόμαστε  από αυτό. Η  Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τον κρίσιμο και επιθετικό ρόλο εδώ και ένα χρόνο στον σχεδιασμό και την πολιτική επιβολή, ακόμη και με ταπεινωτικό τρόπο, της πολιτικής διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, κατάργησης  των δημόσιων κοινωνικών πολιτικών και ιδιωτικοποίησης-εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Η αριστερά όχι μόνο δεν ανέδειξε πολιτικά αυτό το ενορχηστρωτικό ρόλο, αλλά αντίθετα κράτησε μια στάση ιδιότυπης συναίνεσης στην μη αμφισβήτηση της ‘’ευρωπαϊκής πορείας’’. Έτσι είδαμε την Αλέκα Παπαρήγα να χαρακτηρίζει την έξοδο από την ευρωζώνη ως ‘’καταστροφή’’ και γενικότερα την μετάθεση του στόχου της αποδέσμευσης από την ΕΕ από στόχο πάλης και σύγκρουσης στον παρόντα πολιτικό χρόνο σε ‘’καθήκον που θα υλοποιήσει η λαϊκή εξουσία’’. Διαβάσαμε τον Αλέξη Τσίπρα να δηλώνει στην ΕΠΟΧΗ στις 10/6 ότι η έξοδος από το ευρώ θα ήταν μεγάλο λάθος, καθώς ‘’η ΕΕ είναι σήμερα το όπλο μας και χωρίς αυτήν θα πέσουμε στα χέρια του ΔΝΤ που θα μας οδηγήσει σε φτωχοποίηση’’.

Με αυτή την έννοια, κατηγορηματικά λέμε πως όχι μόνο δεν είναι αληθές πως ‘’βιαστήκαμε’’, αλλά αντίθετα, αργήσαμε. Και αργήσαμε γιατί σε μεγάλο βαθμό, ιδιαίτερα με ευθύνη ορισμένων  τμημάτων της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής αριστεράς, διστάζουμε.

Ένας  σύντροφος, ευχόμενος καλό ξεκίνημα στην Πρωτοβουλία, έθεσε το ερώτημα αν ήταν σκόπιμο να ξεκινήσει μια πρωτοβουλία για το έλασσον ζήτημα της ΕΕ  και όχι για το μείζον που είναι το μνημόνιο, τη στιγμή μάλιστα που αυτό το θέμα διχάζει και δεν ενώνει την αριστερά.

 Είναι έλασσον ζήτημα η ΕΕ; Η αλήθεια ότι η πολιτική της αριστεράς, ιδιαίτερα της λεγόμενης ευρωπαϊκής, αυτό έλεγε τόσα χρόνια. Δεν είδε και δεν βλέπει την ΕΕ ως βασικό πυλώνα της επίθεσης ενάντια στα κοινωνικά δικαιώματα, και την δημοκρατία. Ως βασικό μοχλό αφαίρεσης του χαλιού κάτω από τα πόδια του λαού, του δικαιώματος να καθορίζει κυρίαρχα τις εξελίξεις στην χώρα του. Ως μοναδικό σχεδόν σήμερα  στήριγμα του ελληνικού κεφαλαίου και των εκάστοτε κυβερνήσεων του στην αντεργατική τους φρενίτιδα.

Διασπά την αριστερά η πάλη για έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ; Αν θεωρήσει κανείς ότι η αριστερά δεν θα αλλάξει αυτή της την στάση και δεν θα σταθεί γενναία αυτοκριτική, προτάσσοντας την ανάγκη επιβίωσης του λαού, τότε, ναι, υπάρχει ζήτημα διάσπασης.

 Εμείς, αντίθετα, πιστεύουμε, πως μια στροφή σε μια κατεύθυνση πολιτικού αγώνα κατά της ΕΕ,  που θα οικοδομείται με όρους πρωτότυπης αυτενέργειας  και κοινής συντροφικής δράσης από τα κάτω των κομμουνιστών και των αγωνιστών της αριστεράς, θα αποτελέσει πολύτιμη αφετηρία προωθητικής κοινής δράσης της αριστεράς και μεγάλη συμβολή στην αριστερή πολιτικοποίηση των λαϊκών ξεσπασμάτων.

Και το κυριότερο: θα αποτελέσει και βήμα για να ενωθεί η αριστερά με το κοινωνικό της σκοπό και ρόλο. Στόχος μιας αριστεράς που σέβεται το όνομά της,  δεν είναι η κοινοβουλευτική επιβίωση ή/ και διαχείριση σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα που μουντζώνει ο κόσμος. Το ζητούμενο δεν είναι  ενότητες εκ των ενόντων ούτε περίκλειστα φρούρια κομματικής  αναπαραγωγής.  Η αριστερά καθορίζεται ταξικά και κοινωνικά: Η ψυχή και το ‘’είναι’’ της βρίσκεται στη  μαχητική πολιτική  δράση για τα ταξικά συμφέροντα της εργαζόμενης και ευρύτερης κοινωνικής πλειοψηφίας.

*Δημοσιεύτηκε στο ”Δρόμο της αριστεράς” στις 7/8/2011