Το πρώτο τσιγάρο...

ΤΡΊΤΗ, 29 ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ 2011

Γιά ένα μεγάλο διάστημα της πρώτης τετραετίας Αμπατζόγλου ήταν μέσα στα υπηρεσιακά μου καθήκοντα το άνοιγμα του Δημαρχείου στις 6.30' το πρωί. Έτσι, συνέβαινε σχεδόν καθημερινά να συναντιέμαι με τον Δήμαρχο στην πόρτα. Είχε διατηρήσει το πρόγραμμα που ακολουθούσε όταν εργαζόταν στην βιομηχανία. Αμέσως μετά την πόρτα, στο γραφείο μου, ξεκινούσαμε την ημέρα μέσα σε ένα, συνήθως, ευχάριστο κλίμα με ανταλλαγή σχολίων και πειραγμάτων, πράγμα που επέτρεπε η πολύχρονη κοινή μας διαδρομή (όχι πάντα χωρίς διαφωνίες, όμως).

 

Πάντα η συζήτησή μας περιστρεφόταν στα ζητήματα του Δήμου. Αγαπημένα μας θέματα ήταν τα όσα περίεργα, συγκρινόμενα με τις εμπειρίες του από τον ιδιωτικό τομέα, ίσχυαν στον Δήμο, με πρώτο από αυτά την χαλαρή τήρηση του ωραρίου. Οι δικές μου απαντήσεις , σ' αυτό το πρωϊνό μπρα ντε φερ, αφορούσαν στα καμώματα και τις “επιτυχίες” των αντιδημάρχων “του”.

Εκείνη την εποχή κάπνιζα περισσότερα από 50 στριφτά τσιγάρα την ημέρα από ένα βαρύ ολλανδικό καπνό που αγόραζα σε τενεκέδες μέσω του ίντερνετ. Εκείνος κάπνιζε λιγότερα. Συνήθως κατά την διάρκεια της συζήτησής μας έκανε το πρώτο τσιγάρο της ημέρας, ενώ αντιθέτως εγώ είχα ήδη καπνίσει τουλάχιστον άλλα δύο.

Είχε ένα ιδιαίτερο τρόπο. Ρουφούσε, ηδονικά, μιά μεγάλη δόση καπνού αλλά δεν την “κατέβαζε” αμέσως. Την άφηνε, μετέωρη, γιά κάποια δευτερόλεπτα μπροστά στο πρόσωπό του, και, με μιά βαθειά εισπνοή, την εξαφάνιζε λίγο πριν διαλυθεί στον αέρα.

Αυτή η ιεροτελεστία έδινε τον ρυθμό στην συζήτησή μας.

Είχαμε και οι δύο αναπτύξει δικές μας θεωρίες που αποτελούσαν την “ιδεολογική” βάση της περιπαικτικής αντιπαράθεσής μας. Εκείνος (ιδίως όταν το θέμα μας αφορούσε κάποια διεκδίκηση των συναδέλφων μου) χρησιμοποιούσε μιά αναδιαμορφωμένη ρήση του Κέννεντυ. “Μην ρωτάς τι μπορεί να κάνει ο Δήμος γιά σένα αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ γιά τον Δήμο”. Οι δικές μου απαντήσεις στηρίζονταν στο αξίωμα “Η Δημοτική Αρχή είναι υποχρεωμένη να εξασφαλίζει την ευτυχία των πολιτών της άρα πρέπει να κάνει τα πάντα γιά να είναι ευτυχισμένοι και οι εργαζόμενοι του Δήμου”.

Και οι δύο θεωρίες ήταν ό,τι πρέπει γιά το πρώτο τέταρτο της εργάσιμης ημέρας. Γιατί τόσο κρατούσε αυτό το πρόωρο διάλειμμα από την ρουτίνα και τα προβλήματα. Άρχιζε, άλλωστε, να έρχεται και το υπόλοιπο προσωπικό του Δήμου οπότε έπρεπε να σοβαρευτούμε.

Πολλοί ήταν οι λόγοι που αυτές οι πρωινές συναντήσεις σταμάτησαν. Ο πιό βασικός απ' αυτούς ήταν οτι άρχισε να λειτουργεί το Κέντρο Ανακύκλωσης και ο Δήμαρχος προτιμούσε να ξεκινά την ημέρα του από 'κεί.

Και ...μαζί με αυτό, αυτή την περίοδο, συνέπεσε να κόψω το κάπνισμα.