Ομιλία στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του Παντελή Ασπραδάκη στις 11/2/2012

Πραγματικά οι στιγμές είναι δραματικές με τον λαό σοκαρισμένο να αναρωτιέται,  όχι αν υπάρχει μέλλον αλλά  αν υπάρχει ουσιαστικά παρόν.

Καλούμαστε για άλλη μια φορά να ψηφίσουμε δυσβάστακτα μέτρα που βυθίζουν τον έλληνα στην εξαθλίωση για πολλά χρόνια.

Και όλα αυτά για να σωθεί η Ελλάδα και η ευρωπαϊκή της προοπτική. 

Αλήθεια όμως αγαπητοί συνάδελφοι: Είναι βέβαιο ότι η Ελλάδα θα σωθεί; Ή εξαθλιώνεται εδώ και δύο χρόνια ο πολίτης χωρίς τίποτα να είναι βέβαιο; Και για πόσο ακόμα θα ψηφίζουμε επαχθή μέτρα χωρίς όμως κανέναν αναπτυξιακό προσανατολισμό; Θέλω καθαρά να εκφράσω σήμερα τις αμφιβολίες μου, τους φόβους και τις ενστάσεις μου. Και να θέσω κάποια διλήμματα κρίσιμα κατά τη γνώμη μου:  

1)    Μπορεί κάποιος να ψηφίσει τέτοιο βαρύ κούρεμα στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα και τον εργαζόμενο να είναι  κυριολεκτικά έρμαιο στον εργοδότη;

2)    Μπορεί κάποιος να ψηφίσει υποτιθέμενη μείωση ΦΠΑ ενώ στην ουσία είναι αύξηση;

3)    Μπορεί κάποιος να ψηφίσει μόνο περικοπές και επώδυνα μέτρα και την ίδια στιγμή να μην προβλέπεται ένα πακέτο αναπτυξιακών μέτρων αλλά και να περικόπτεται το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων;

4)    Μπορεί κανείς να ψηφίσει και νέα σκληρά μέτρα τη στιγμή που σήμερα δεν έχουμε μπει στις αγορές και το 2012 δεν είναι καν έτος ανάπτυξης -όπως μας διαβεβαίωναν πριν δύο χρόνια οι αρμόδιοι - αλλά αντίθετα είναι έτος βαθιάς ύφεσης;

5)    Αλήθεια κυρίες και κύριοι συνάδελφοι αναρωτιέμαι γιατί το ΔΝΤ, και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν δεσμεύονται και αυτοί εγγράφως ότι η χώρα θα σωθεί ενώ αντίθετα οι δηλώσεις που κάνουν προσβάλλουν την αξιοπρέπεια μας σαν λαό και σαν χώρα.

Υπάρχουν πολλά παρόμοια και δυστυχώς αναπάντητα ερωτήματα!

Τι θέλω ως Έλληνας πολίτης και ως βουλευτής;

1)    Τη βεβαιότητα ότι οι θυσίες του λαού δεν θα πάνε χαμένες και ότι σε λίγους μήνες δεν θα είμαστε ξανά στο ίδιο σημείο. 

2)    Δίκαιη και ιεραρχημένη κατανομή των βαρών με βάση το εισόδημα του καθενός και όχι λογική της ισοπέδωσης σε μισθούς και σε απαλλαγές φόρων.

3)    Μείωση των τιμών ανάλογα με το επίπεδο των μισθών.

4)    Να ζητήσουμε από την Τρόικα και τους εταίρους μας για ένα χρονικό διάστημα να μην πληρώνουμε τους τόκους του χρέους και να χρησιμοποιηθούν  τα χρήματα αυτά για ανάπτυξη και θέσεις εργασίας.

5)    Να υπάρχουν περαιτέρω ενέργειες διευκόλυνσης των δανειοληπτών με μακρά παράταση χρόνου για την αποπληρωμή του χρέους και με δραστικό κούρεμα στο επιτόκιο.
6)    Προκειμένου να μην πληγούν οι επικουρικές και γενικότερα οι συντάξεις ας κοπεί δραστικά ο μισθός των βουλευτών, των συνταξιούχων βουλευτών και των κρατικών αξιωματούχων, ας καταργηθούν τα γραφεία μας και να μειωθεί ο αριθμός των συμβούλων ως ελάχιστος συμβολισμός.

Έχω λάβει πολλά μηνύματα τις τελευταίες ώρες και με ρωτάνε τι είναι καλύτερο;

«Σύγχρονη σκλαβιά ή ελευθερία της φτώχειας» ; για μένα κανένα από τα δυο δεν είναι μονόδρομος.

Και εγώ αναρωτιέμαι ποιο είναι σωστό και ποιο λάθος.

Στα αυτιά μου όμως ηχούν  οι φωνές που όλο και περισσότερο ακούγονται και λένε «όχι άλλο σώσιμο».

Σήμερα ειπώθηκαν αλήθειες για τις οποίες ο κόσμος δεν είναι ενημερωμένος. Πρέπει με λεπτομέρειες να ενημερωθεί ο Έλληνας πολίτης για τις επιπτώσεις της κρίσης.