Μα γιατί τόσο μίσος;

Σε πολλές συναντήσεις με συμπολίτες, δεξιούς κι αριστερούς, έθεσα το ερώτημα, γιατί τόσο μίσος;

Γιατί δεχόμαστε να τσουβαλιάζονται όλοι το ίδιο και η πατρίδα χωρίστηκε πάλι στα δυο, μνημονικούς και αντιμνημονιακούς, δήθεν προδότες και δήθεν πατριώτες;

Η πρώτη αντίδραση μου φάνηκε λογική. Γιατί δεν έχουμε ακούσει εναλλακτική. Γιατί δεν έχουμε μάθει ούτε δει κάτι διαφορετικό, πέρα από ένα ναί και ένα όχι, σε πέντε ψηφοφορίες (μνημόνιο 1, μεσοπρόθεσμο, ψήφος εμπιστοσύνης στο ΓΑΠ, ψήφος εμπιστοσύνης σε Παπαδήμο, ψήφο στο μνημόνιο 2). Γιατί αυτό βλέπουμε στα κανάλια.

Ξεκινώ από το τελευταίο σημείο. Τα κανάλια, αναπαράγουν ό,τι εντολή πάρουν, είτε τα κρατικά από την απερχόμενη κυβέρνηση (ελεγχόμενη όπως όλοι γνωρίζουμε από το ΠΑΣΟΚ), είτε τα ιδιωτικά, από τα εκδοτικά συμφέροντα (Καθημερινή στο ΣΚΑΙ, Έθνος-Βήμα-Νέα στο MEGA, Αυριανή στο ΚΟΝΤΡΑ…) τα οποία κατέχουν το μετοχικό τους κεφάλαιο. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εξυπηρέτησε άψογα τα συμφέροντά τους επί δυόμισι χρόνια (με μοναδική ίσως εξαίρεση στο θέμα του «κουρέματος», το οποίο κάποιοι δεν ήθελαν γιατί είχαν επενδύσει στην επιστροφή της δραχμής). Είναι φυσικό λοιπόν να στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ (γι αυτό και η καθημερινή προβολή των υπουργών του), όπως είναι επίσης φυσικό να αναπαράγουν ότι πει ο κ. Καρατζαφέρης, ο κ. Κουβέλης και η κα Μπακογιάννη, οι οποίοι εξαρχής ψήφιζαν ναι σε ό,τι το ΠΑΣΟΚ έφερνε στη Βουλή (πχ μνημόνιο 1 ψήφισαν ο πρώτος και η τρίτη, μεταναστευτικό νόμο ο δεύτερος, όπως άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ). Στην κάστα των έμμεσων συνεργατών του μπήκαν δια της πλαγίας οδού και ο κ. Καμμένος και η Χρυσή Αυγή, των οποίων η ρητορική οδηγεί ευθέως τη χώρα εκτός ευρώ και άρα και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, οπότε συνάδει με τις επιδιώξεις ορισμένων «διαπλεκομένων» υπέρ επιστροφής στη δραχμή, εξού και η παρουσία τους στα ΜΜΕ και η «εκτίμηση» των δημοσκόπων για υψηλή επιρροή τους στο εκλογικό σώμα. 

Στο ζήτημα της εναλλακτικής, τα πράγματα είναι πιο σαφή νομίζω. Έχουμε τη θέση ΠΑΣΟΚ για κατά γράμμα υπακοή στην τρόικα (θέση με την οποίαν δείχνουν να συμφωνούν και ο κ. Μάνος και η κα Μπακογιάννη). Έχουμε επίσης την ξεκάθαρη θέση του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για έξοδο και από το ευρώ και από την  Ευρώπη με όποιο κόστος. Έχουμε και τη θέση ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσής Αυγής και Καμμένου για παιχνίδι εξαιρετικού ρίσκου με την Ευρώπη (απόρριψη μνημονίων και δανείων), το οποίο όμως δεν έχει εναλλακτικό πλάνο (τι γίνεται αν δεν πετύχει το ρίσκο) και οδηγεί πολύ εύκολα στην αλβανοποίηση της πατρίδας μας (και σε απομονωτικά φασιστικά καθεστώτα τύπου Εμβέρ Χότζα). Επίσης έχουμε κάποια κόμματα που προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στις ευθύνες και μη ευθύνες τους (Καρατζαφέρης, Κατσέλη) έχοντας ψηφίσει το μνημόνιο 1, το φορολογικό και το μεσοπρόθεσμο, αλλά για ψηφοθηρικούς λόγους όχι το μνημόνιο 2, ενώ κα Κατσέλη έχει ψηφίσει και το μεταναστευτικό) και ένα ακόμα (Οικολόγοι-Πράσινοι) του οποίου το πρόγραμμα (όπως τουλάχιστον ήταν το 2009) είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας καθώς δεν υπάρχουν πια καθόλου κονδύλια για πράσινη ανάπτυξη (και πράσσειν άλογα). Αξίζει να σημειωθεί ότι και ο κ Καρατζαφέρης, και η κα Κατσέλη, και οι Οικολόγοι και ο κ. Κουβέλης έχουν δεσμευτεί ότι θα τηρήσουν τα μνημόνια μέχρι να μπορέσουν να τα επαναδιαπραγματευτούν. Και τέλος υπάρχει και η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, της οποίας το πρόγραμμα αναμένουμε την Κυριακή 22 Απριλίου για να συγκεκριμενοποιήσει και επικαιροποιήσει τι και πώς θα κάνει πράξη τα όσα λέει και για τα οποία έχει δεσμευτεί εγγράφως από το Νοέμβριο προς την Κομισιόν, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ σχετικά με αλλαγές στους όρους του μνημονίου υπέρ προώθησης αναπτυξιακών μέτρων. Και αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι η θέση αυτή του Α. Σαμαρά είχε θετική ανταπόκριση από την Κομισιόν και άρα ό,τι λένε ότι θα προσπαθήσουν να επαναδιαπραγμευτούν μετά τις εκλογές ο κ. Κουβέλης, οι Οικολόγοι, η κα Κατσέλη και ο κ. Καρατζαφέρης, ο πρόεδρος της ΝΔ το έχει ήδη κάνει από το Νοέμβριο και μάλιστα με θετική ανταπόκριση. Ουσιαστικά είναι στα χέρια του να φέρει στη συζήτηση το εναλλακτικό πλάνο που χρειάζεται να δει ο κάθε πολίτης για να κρίνει.

Άλλωστε με ποια κριτήρια τοποθετούμε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς; Είναι αντιμνημονιακός όποιος ψήφισε το μνημόνιο 1 (με το οποίο ξεκίνησε το κακό) και το μεσοπρόθεσμο, αλλά «επαναστάτησε» με το δεύτερο (Καρατζαφέρης, Κατσέλη και λοιποί διαγραφέντες από το ΠΑΣΟΚ και άρτι συνεργαζόμενοι με τον Κουβέλη); Κι αν είναι αντιμνημονιακός όποιος ψήφισε μόνο ένα από τα τρία (γιατί και το μεσοπρόθεσμο μνημόνιο είναι μη γελιώμαστε), τότε γιατί η ΝΔ θεωρείτε μνημονιακή αφού μόνο το ένα από αυτά ψήφισε; Κι ακόμα, όποιος δεν τα ψήφισε αυτά αλλά δεσμεύεται δημοσίως να τα τηρήσει μέχρι να μπορέσει να τα αλλάξει (Καρατζαφέρης, Κουβέλης, Κατσέλη, Οικολόγοι) γιατί τοποθετείται στους αντιμνημονιακούς; Και τέλος, οι «λάτρεις της λογικής του μνημονίου και υποστηρικτές και των τριών (Μάνος και Ντόρα) γιατί μένουν στο απυρόβλητο και δεν τοποθετούνται στο κάδρο των ακραιφνώς μνημονιακών, όπως το ΠΑΣΟΚ; Γιατί ακούω πολύ συχνά το δήθεν επιχείρημα του 51% υπέρ της μιας ή της άλλης μεριάς, το οποίον είναι γελοίο γιατί οι μεριές είναι κατ ουσίαν 5 κι όχι 2 (βλ. παραπάνω). Κι είναι και αντισυνταγματικό το δίλημμα αυτό γιατί η χώρα μας είναι αντιπροσωπευτική δημοκρατία με κοινοβουλευτικό σύστημα Και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι το κριτήριο. Δηλαδή αν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πάρουν στο σύνολο 49, αλλά η Ντόρα και ο Μάνος πάρουν από 4% έκαστος, θα λένε ότι το 57% δεν τους κάνει γιατί δεν το πήραν τα δυο μεγάλα κόμματα; Είναι γελοίο. Είναι εξίσου γελοίο να λένε οι ίδιοι τρομοκράτες της κοινής γνώμης ότι αν πχ η ΝΔ βγει αυτοδύναμη (για να το καταφέρει αυτό χρειάζεται 38,4% ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί με τους υπόλοιπους, ή περίπου 31,6% αν μπούνε τελικά μόνο 5 κόμματα στη βουλή) δε θα έχει δικαίωμα να κυβερνήσει γιατί δεν πήρε 51%. Αυτές είναι επικίνδυνες γελοιότητες όσων με κάθε μέσον προσπαθούν να τρομοκρατήσουν την κοινή γνώμη.

Σε τελική ανάλυση ο Α. Σαμαράς απέδειξε σε όλη του την πολιτική καριέρα ότι μπορεί και παίρνει πρωτοβουλίες και ευθύνες (ακόμα κι αν δεν του αναλογούν) γι αυτό που εκείνος πιστεύει ότι είναι τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή το καλό της πατρίδας χωρίς να λογαριάσει ποτέ το προσωπικό πολιτικό κόστος. Αυτή τη φορά, ζύγιασε τα πράγματα και είδε ότι η πατρίδα με ευθύνη του ΠΑΣΟΚ βρισκόταν στο 89 του αγώνα (για να χρησιμοποιήσω αθλητικούς όρους) στο καναβάτσο και κινδύνευε να αποκλειστεί από όλα. Πήρε ευθύνη, έκανε αλλαγές παικτών στο 90 για να κερδίσουμε χρόνο μπας και σκοράρουμε στις καθυστερήσεις. Στις καθυστερήσεις αυτές πήγε Κύπρο και Ισραήλ για να «κλείσει» το θέμα ΑΟΖ, πήγε Ισπανία και Πορτογαλία για να φτιάξει μέτωπο εντός ευρώ εναντίον του γερμανικού σαδισμού και κυρίως πήγε (προ ψήφου για το μνημόνιο 2) στη Ρωσία για 4 λόγους: (α) την επανεργοποίηση του ενεργειακού άξονα που έθαψε ο ΓΑΠ (πήρε ένα αμυδρό ίσως/μακάρι/εξαρτάται για απάντηση), (β) τη στήριξη Ρωσίας για την ανακήρυξη ΑΟΖ (ΟΚ αλλά με αντάλλαγμα οικόπεδα νοτίως της Κρήτης ήταν η απάντηση), (γ) τη δημιουργία τουριστικού ρεύματος θρησκευτικού περιεχομένου (ΟΚ αλλά αφού πρώτα καταργήσετε τη βίζα ήταν η απάντηση) και (δ) την επανεργοποίηση του πακέτου εναλλακτικής δανειακής σύμβασης κάπου 25 δις ευρώ από τη Ρωσία που είχε ετοιμαστεί το Δεκέμβριο του 2009 για να μην πάμε στο ΔΝΤ και το οποίο πακέτο απέρριψε ο ΓΑΠ, αλλά ο Σαμαράς το προτιμούσε ανυπερθέτως προκειμένου να πει το μεγάλο ΟΧΙ στο δεύτερο μνημόνιο (η απάντηση Πούτιν όμως ήταν: ΤΩΡΑ πια ΔΕΝ έχω τόσα να δώσω γιατί έδωσα ήδη στην Κύπρο και γιατί το εμπάργκο πετρελαίου στο Ιράν δε μου επιτρέπει ανοίγματα). Άρα τουλάχιστον εκείνος προσπάθησε να βρεί εναλλακτικές λύσεις για να αποφύγουμε την τρόικα και αν δεν ήταν οι καταστροφικές ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ, δε θα ήμασταν σήμερα στην κατάσταση που είμαστε. Και είναι τόσο καταστροφικές οι επιλογές του όλου ΠΑΣΟΚ που ο σημερινός αρχηγός του τις καταγγέλλει και τις καταδικάζει, αφού όμως πρώτα τις ψήφισε και τις προπαγάνδισε όλες με καμάρι.

Και όσοι πάλι με ευκολία λένε το όχι σε όλα σήμερα, καλά θα κάνουν να σκεφτούν τις δικές τους κωλοτούμπες. Δεν είναι για παράδειγμα δυνατόν να αυτοαποκαλείται πατριώτης αυτός που ορθώς ψήφισε ΟΧΙ (όπως και όλη η κεντροδεξιά με πρωτοβουλία Σαμαρά) στον άθλιο φορολογικό νόμο Παπακωνσταντίνου και τον ακόμα αθλιότερο μεταναστευτικό νόμο Ραγκούση (που και τα δυο αυτά ψηφίστηκαν μήνες πριν από το πρώτο μνημόνιο από το όλον ΠΑΣΟΚ και σύσσωμη την Αριστερά), αλλά τώρα για να στεριώσει την καρέκλα του στην επόμενη βουλή και να κόψει την αυτοδυναμία της ΝΔ να συνεργάζεται με χαμόγελα και διθυράμβους με όσους με ιδεοληπτικά κριτήρια τα ψήφισαν αυτά και με τα δυο τα χέρια (Δημαράς και ΣΥΡΙΖΑ).

Δεν είναι όλοι ίδιοι. Δεν είναι ιδεολογία το μνημόνιο ούτε το αντιμνημόνιο. Ιδεολογία είναι να έχεις θέση και να την τηρείς για το φορολογικό, τη μετανάστευση και την εθνική ασφάλεια, τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη και το διεθνές σκηνικό, την τήρηση του συντάγματος και των νόμων, την κοινωνική ισορροπία, την εθνική συνοχή, τη σταθερότητα στην οικονομία και την καθημερινότητα των πολιτών. Με αυτά καλούμαστε να αποφασίσουμε για το μέλλον μας κι όχι με ψεύτικες διθυραμβικές κορώνες τύπου «σωθήκαμε» ούτε με τρομοκρατικές και επικίνδυνες για τον εθνικό μας ιστό ιαχές «προδοσίας». Σταματήστε το μίσος. Δεν αρμόζει στο ελληνικό γένος. Αναλάβετε ευθύνες, ακόμα κι αν δε σας αναλογούν. «Μην σκέφτεσαι τί η πατρίδα σου μπορεί να κάνει για σένα, σκέψου τι μπορείς να κάνεις εσύ για την πατρίδα σου» (JFK). Η πατρίδα μας σήμερα χρειάζεται πάνω από όλα σταθερότητα, ωριμότητα, ειλικρίνεια και άδολη αγάπη. Ας μην την στερήσουμε από αυτά.

Ν. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

Εκπαιδευτικός, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος ΔΣ ΕΛΜΕ Σάμου