Γράφει η Μαριέττα Μπακαλοπούλου*
Η Ελλάδα του σήμερα και η Ελλάδα του χθες. Η Ελλάδα του αύριο. Μόνο που αυτό το αύριο είναι τόσο κοντά όσο μια ανάσα. Όσο η 17η Ιουνίου 2012.
Και ύστερα; Καθορίζεται ειλικρινά το μέλλον της χώρας από αυτές τις εκλογές; Μια μερίδα ανθρώπων υποστηρίζει πως όλα αυτά είναι μια κακόγουστη φάρσα. Πως η συνθήκη της Λισσαβόνα, δεν καταρρίπτεται, πως η Ελλάδα κρατάει το μαγικό κλειδί ώστε ακόμη κι όταν χρεώνεται σε έξωθεν δυνάμεις, μπορεί κατά βούληση να διαχειρίζεται τα οικονομικά της. Μια άλλη μερίδα ανθρώπων υποστηρίζει πως οι ξένοι δανειστές μπορούν να έχουν λόγο στα οικονομικά μας, αφού η χρεωκοπία ξέσπασε και η φούσκα του 2004 έσκασε.
Αυτή τη φορά ο ελληνικός λαός θα προσέλθει στις κάλπες με βάση την ιδεολογία κι όχι με προσωπικά κριτήρια, δεδομένου ότι η σταυροδοσία ήδη κρίθηκε πριν ένα μήνα.
Ίσως η νίκη του λαού μας να έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι πλέον καλούμαστε να ψηφίσουμε γύρω από έναν ιδεολογικοπολιτικό άξονα, ο οποίος θα μας εκφράσει μελλοντικά. Και το περίφημο “σύστημα” που τα έφταιγε όλα, θα γίνει παρελθόν.
Ακόμη και ακραίες θέσεις οφείλουν να γίνονται αποδεκτές από τα Μ.Μ.Ε., από τη στιγμή που γίνονται αποδεκτές και υπερψηφίζονται από τον ελληνικό λαό. Αυτό τουλάχιστον υπαγορεύει το δημοκρατικό πολίτευμα.
Όμως η προβληματική παραμένει. Γιατί αυτή τη φορά, καθώς θα ξεφουσκώνει ένα κόμμα, μια πολιτική επιλογή, θα ξεφουσκώνει και η κοινωνία μαζί του. Αυτή είναι η απόλυτη ταύτιση κι εναρμόνιση πολιτείας και πολιτικών. Κι εδώ δε χωράει η συστημική ανάλυση της επιλογής “των άλλων”.
Χαμένη στη μετάφραση η χώρα; “Ενώ κλαίγαμε, ενώ τρέμαμε, ενώ χορεύαμε”, λέει η Naomi Klein, αντικατοπτρίζοντας τη σύγχυση σε μία περίοδο πριν από κάποια χρόνια που η Πολωνία επίσης αντιμετώπιζε κρίση. Ίσως κάποιοι να αρνούνται το πέρασμα στο μέλλον. Άλλωστε δεν είναι ποτέ ευχάριστη μια μεταβατική περίοδος. Ίσως κάποιοι άλλοι να αρνούνται την ανάγκη για δομικές μεταρρυθμίσεις. Ίσως να είμαστε όλοι οργισμένοι. Ίσως πολλοί να μην παραδεχόμαστε ότι τα μνημόνια δεν έφεραν την κρίση, αλλά η κρίση έφερε ως προτεινόμενη λύση τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς αυτών νόμους, τα οποία ωστόσο δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. “Αυτοί οι άσχημοι καιροί γεννούν τις καλύτερες ευκαιρίες γι' αυτούς που κατανοούν την ανάγκη για θεμελιώδη οικονομική μεταρρύθμιση”(Stephan Haggard, John Williamson, The Political Economy of Policy Reform, 1994)
Ό,τι αποφασίσει η πλειοψηφία, αυτό θα γίνει. Γιατί αυτή τη φορά, η επιλογή είναι “η δική μας” οπτική στα πράγματα, υπάρχει σαφές πολιτικοοικονομικό νόημα, όπως και διακριτή γραμμή ανάμεσα στο τι θέλουμε, τι πιστεύουμε κι εν τέλει τι επιλέγουμε.
*Μέλος Συντονιστικής Επιτροπής ΠΑ.ΣΟ.Κ Νέας Σμύρνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.