Του Νίκου Κεραμάρη ΄
Το φαινόμενο Τσίπρας
Ο Τσίπρας λοιπόν επωάσθηκε στη μεγάλη «επαναστατική» μήτρα των καταλήψεων του 1991-92 (στις οποίες ο υπογράφων σθεναρώς αντιτάχθηκε, όντας συνομήλικος του «θείου βρέφους», ξεκινώντας υποσυνείδητα από τότε προσωπική «εκστρατεία ανυπακοής» στην καταδυνάστευση της χώρας από τον αριστερόστροφο, αλλά και κάθε προέλευσης λαϊκισμό). Στρατεύθηκε στο ΚΚΕ λίγο πριν την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά εγκαίρως διέβλεψε τις εξελίξεις και αποχώρησε μαζί με την ανανεωτική πτέρυγα προς τον ΣΥΝ.
Για να μη μακρηγορούμε, ο Τσίπρας έγινε την άνοιξη του 2012 ο φορέας του μέχρι τότε αδιαμόρφωτου αιτήματος για συνολική ρήξη με τον αμαρτωλό δικομματισμό, ρόλο που παροδικά προσπάθησε να αναλάβει η ΔΗΜΑΡ του σοβαρού, αλλά άνευρου και χωρίς ρητορικές (ίσως και λαϊκιστικές) εξάρσεις Κουβέλη. Πώς? Με το περιβόητο σύνθημα για «κυβερνώσα Αριστερά», για «προοδευτική κυβέρνηση σε Αριστερή κατεύθυνση». Νέος ο ίδιος εξέφραζε μία ορμητικότητα και ένα οραματικό στοιχείο που έλειπε τόσο από το ξεθωριασμένο δικομματισμό όσο και από τον Κουβέλη. Το δε ΚΚΕ πριν τις εκλογές του Μάη (sic-σε «αριστερά» Ελληνικά) ήταν ήδη στη γωνία: η επιβίωσή του ως νέο-σταλινικού μορφώματος ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την επιβίωση του δικομματισμού, του οποίου λειτουργούσε ως άλλοθι (ενίοτε και ως αριστερό δεκανίκι) μέσα από τη ρητορική της πλήρους απομόνωσης και της άρνησης συμμετοχής σε οποιαδήποτε κυβερνητική λύση μπορούσε να εμφανισθεί ως εναλλακτική στο δικομματισμό.
Καλή η ερμηνεία μέχρις εδώ, αλλά κάπου εκεί φαίνονται και τα όρια της πρώτης ανάγνωσης των γεγονότων: αυτά που παρατέθησαν (και μέσες άκρες είναι γνωστά σε όλους τους υποψιασμένους συμπολίτες) μπορούν να εξηγήσουν την πορεία από το 4% στην τρίτη θέση και το 11-12% (στοιχεία των δημοσκοπήσεων πέντε-έξι ημέρες προ της 6ης Μαΐου), αλλά φαντάζουν ανεπαρκή για να ερμηνεύσουν τη δεύτερη θέση και το 16% της 6ης Μαΐου και πολλώ δε μάλλον το εντυπωσιακό 27% του Ιουνίου. Είναι προφανές ότι το ΠΑΣΟΚ κατέρρεε, αλλά κανείς δεν περίμενε ότι ο «κληρονόμος» θα ήταν ο Τσίπρας και το συνοθύλευμα αριστεριστών – μαοϊκών (πχ ΚΟΕ-Ρινάλντι) – πρώην κομμουνιστών – αντικαπιταλιστών – πασοκογενών – αριστερόστροφων αντι-μνημονιακών που αποτελούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Που οφείλεται η ραγδαία άνοδος, αλλά και το πρόωρο ξεφούσκωμα της ΔΗΜΑΡ, του άλλου πιθανού επιγόνου?
Η ΔΗΜΑΡ προσπάθησε να αποτελέσει μία εναλλακτική “light” στο δικομματισμό, μία βαλβίδα εκτόνωσης κατασκευασμένη στα «εργαστήρια» του MEGA, του ΔΟΛ και του Πήγασου, από εχέφρονες ανθρώπους του συστήματος, οι οποίοι τρόμαζαν εμπρός στην αδιανόητη ιδιωτεία του Γιώργου Παπανδρέου (τον οποίο ουδέποτε συμπάθησαν), αλλά και την απίθανη ανεπάρκεια του αμετροεπή και νάρκισσου Μπένυ (ο Αντωνάκης ήταν πάντοτε εχθρός τους και ας προσπάθησε να τους καλοπιάσει προωθώντας Κεφαλογιάννη-βλέπε Βαρδινογιάννη- και Ψυχάρη). Η νέα προσπάθεια τροφοδοτούμενη εν πολλοίς από τα πιο εκσυγχρονιστικά (αλλά όχι εντελώς διεφθαρμένα και με υπολείμματα αριστερής ρητορικής) στοιχεία του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ (πχ Μπίστης, Μανίκας και λοιποί πρωήν «λοχαγοί») προσπάθησε να δημιουργήσει ένα εναλλακτικό εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ με ψήγματα αριστερής ρητορικής. Εκεί όμως άρχισε να χαλάει η «συνταγή»: ο κόσμος άρχισε να αντιλαμβάνεται το πουσάρισμα από συγκεκριμένα ΜΜΕ και άρχισε να ψάχνει την ουσία των λεγομένων του κ. Κουβέλη και κυρίως αυτών που κρύβονταν πίσω του. Ο κόσμος ανακάλυψε την απίστευτη κα Ρεπούση (η οποία μόλις βγήκε βουλευτής προσέβαλε βαρύτατα και τον Ποντιακό Ελληνισμό μετά τον Μικρασιατικό) και τις νέο-ταξίτικες δήθεν αντι-εθνικιστικές και δήθεν αριστερο-φιλελεύθερες εμμονές των κοσμοπολιτών της κεντρο-αριστεράς που μας θέλουν Ευρωπαίους χωρίς ελληνική συνείδηση και τους λαθρο-μετανάστες σημαντικότερους από τους Έλληνες. Εκεί ο πολίτης άρχισε να θυμάται τον κ. Σημίτη και τις μεγάλες στιγμές του: τα Ίμια, τον Οτσαλάν, το σχέδιο Ανάν, το χρηματιστήριο, την κραιπάλη των Ολυμπιακών Αγώνων, την κίβδηλη (όπως απεδείχθη περίτρανα) εισδοχή μας στην ΟΝΕ και το ευρώ. Και εκεί η σεμνή τελετή άρχισε να λαμβάνει τέλος.
Αντίθετα η πλευρά Τσίπρα του ΣΥΝ (προ διάσπασης 2010) πιστωνόταν το όχι στο τερατούργημα Ανάν, μία πατριωτική στάση σε πολλά ζητήματα που θύμιζε την αρχική (προ του 1944) πατριωτική στάση του ΕΑΜ, έναν απηνή διωγμό από τα περισσότερα ΜΜΕ (όχι ολότελα άδικο, αλλά σίγουρα άκομψο), την αποφυγή των μαρξιστικών (ή πασοκο-κορακίστικων) περικοκλάδων και την μετάδοση του λόγου με ξεκάθαρα κατανοητό (αν και συχνά δημοκοπικό) τρόπο. Όπως έδειξε, στην αντίπερα όχθη, η επιτυχία των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής η κοινή γνώμη δεν μπορούσε να αρκεσθεί σε ημίμετρα: ούτε η ΔΗΜΑΡ προς τα αριστερά ούτε η ΝΔ προς τα δεξιά ήσαν λύσεις για τον εξοργισμένο ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ του 2009, οι λύσεις ήσαν στην ολική ρήξη και αποδοκιμασία του πολιτικού σκηνικού (εκεί η μπάλα πήρε και τον έρμο Καρατζαφέρη, ο οποίος θα ήταν συμπαθής, αν δεν είχε νομιμοποιήσει με τη δημαγωγία του την εμφάνιση της Χρυσής Αυγής). Ο σαφής, αν και ενίοτε υπερβολικός και σχεδόν ευρω-σκεπτικιστικός, αντι-μνημονιακός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ έθελγε τους «αγανακτισμένους» Έλληνες, οι οποίοι ακόμη προτιμούν να ακούν αυτά που θέλουν και όχι αυτά που πρέπει.
Θα ρωτήσει κάποιος: που το πας ρε φίλε? Σιγά σιγά ρε παιδιά αυτό το τετράμηνο συνέβησαν τέρατα και σημεία. Ως διά μαγείας θα φθάσουμε στο διά ταύτα?
Ο Τσίπρας λοιπόν επωάσθηκε στη μεγάλη «επαναστατική» μήτρα των καταλήψεων του 1991-92 (στις οποίες ο υπογράφων σθεναρώς αντιτάχθηκε, όντας συνομήλικος του «θείου βρέφους», ξεκινώντας υποσυνείδητα από τότε προσωπική «εκστρατεία ανυπακοής» στην καταδυνάστευση της χώρας από τον αριστερόστροφο, αλλά και κάθε προέλευσης λαϊκισμό). Στρατεύθηκε στο ΚΚΕ λίγο πριν την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά εγκαίρως διέβλεψε τις εξελίξεις και αποχώρησε μαζί με την ανανεωτική πτέρυγα προς τον ΣΥΝ.
Για να μη μακρηγορούμε, ο Τσίπρας έγινε την άνοιξη του 2012 ο φορέας του μέχρι τότε αδιαμόρφωτου αιτήματος για συνολική ρήξη με τον αμαρτωλό δικομματισμό, ρόλο που παροδικά προσπάθησε να αναλάβει η ΔΗΜΑΡ του σοβαρού, αλλά άνευρου και χωρίς ρητορικές (ίσως και λαϊκιστικές) εξάρσεις Κουβέλη. Πώς? Με το περιβόητο σύνθημα για «κυβερνώσα Αριστερά», για «προοδευτική κυβέρνηση σε Αριστερή κατεύθυνση». Νέος ο ίδιος εξέφραζε μία ορμητικότητα και ένα οραματικό στοιχείο που έλειπε τόσο από το ξεθωριασμένο δικομματισμό όσο και από τον Κουβέλη. Το δε ΚΚΕ πριν τις εκλογές του Μάη (sic-σε «αριστερά» Ελληνικά) ήταν ήδη στη γωνία: η επιβίωσή του ως νέο-σταλινικού μορφώματος ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την επιβίωση του δικομματισμού, του οποίου λειτουργούσε ως άλλοθι (ενίοτε και ως αριστερό δεκανίκι) μέσα από τη ρητορική της πλήρους απομόνωσης και της άρνησης συμμετοχής σε οποιαδήποτε κυβερνητική λύση μπορούσε να εμφανισθεί ως εναλλακτική στο δικομματισμό.
Καλή η ερμηνεία μέχρις εδώ, αλλά κάπου εκεί φαίνονται και τα όρια της πρώτης ανάγνωσης των γεγονότων: αυτά που παρατέθησαν (και μέσες άκρες είναι γνωστά σε όλους τους υποψιασμένους συμπολίτες) μπορούν να εξηγήσουν την πορεία από το 4% στην τρίτη θέση και το 11-12% (στοιχεία των δημοσκοπήσεων πέντε-έξι ημέρες προ της 6ης Μαΐου), αλλά φαντάζουν ανεπαρκή για να ερμηνεύσουν τη δεύτερη θέση και το 16% της 6ης Μαΐου και πολλώ δε μάλλον το εντυπωσιακό 27% του Ιουνίου. Είναι προφανές ότι το ΠΑΣΟΚ κατέρρεε, αλλά κανείς δεν περίμενε ότι ο «κληρονόμος» θα ήταν ο Τσίπρας και το συνοθύλευμα αριστεριστών – μαοϊκών (πχ ΚΟΕ-Ρινάλντι) – πρώην κομμουνιστών – αντικαπιταλιστών – πασοκογενών – αριστερόστροφων αντι-μνημονιακών που αποτελούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Που οφείλεται η ραγδαία άνοδος, αλλά και το πρόωρο ξεφούσκωμα της ΔΗΜΑΡ, του άλλου πιθανού επιγόνου?
Η ΔΗΜΑΡ προσπάθησε να αποτελέσει μία εναλλακτική “light” στο δικομματισμό, μία βαλβίδα εκτόνωσης κατασκευασμένη στα «εργαστήρια» του MEGA, του ΔΟΛ και του Πήγασου, από εχέφρονες ανθρώπους του συστήματος, οι οποίοι τρόμαζαν εμπρός στην αδιανόητη ιδιωτεία του Γιώργου Παπανδρέου (τον οποίο ουδέποτε συμπάθησαν), αλλά και την απίθανη ανεπάρκεια του αμετροεπή και νάρκισσου Μπένυ (ο Αντωνάκης ήταν πάντοτε εχθρός τους και ας προσπάθησε να τους καλοπιάσει προωθώντας Κεφαλογιάννη-βλέπε Βαρδινογιάννη- και Ψυχάρη). Η νέα προσπάθεια τροφοδοτούμενη εν πολλοίς από τα πιο εκσυγχρονιστικά (αλλά όχι εντελώς διεφθαρμένα και με υπολείμματα αριστερής ρητορικής) στοιχεία του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ (πχ Μπίστης, Μανίκας και λοιποί πρωήν «λοχαγοί») προσπάθησε να δημιουργήσει ένα εναλλακτικό εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ με ψήγματα αριστερής ρητορικής. Εκεί όμως άρχισε να χαλάει η «συνταγή»: ο κόσμος άρχισε να αντιλαμβάνεται το πουσάρισμα από συγκεκριμένα ΜΜΕ και άρχισε να ψάχνει την ουσία των λεγομένων του κ. Κουβέλη και κυρίως αυτών που κρύβονταν πίσω του. Ο κόσμος ανακάλυψε την απίστευτη κα Ρεπούση (η οποία μόλις βγήκε βουλευτής προσέβαλε βαρύτατα και τον Ποντιακό Ελληνισμό μετά τον Μικρασιατικό) και τις νέο-ταξίτικες δήθεν αντι-εθνικιστικές και δήθεν αριστερο-φιλελεύθερες εμμονές των κοσμοπολιτών της κεντρο-αριστεράς που μας θέλουν Ευρωπαίους χωρίς ελληνική συνείδηση και τους λαθρο-μετανάστες σημαντικότερους από τους Έλληνες. Εκεί ο πολίτης άρχισε να θυμάται τον κ. Σημίτη και τις μεγάλες στιγμές του: τα Ίμια, τον Οτσαλάν, το σχέδιο Ανάν, το χρηματιστήριο, την κραιπάλη των Ολυμπιακών Αγώνων, την κίβδηλη (όπως απεδείχθη περίτρανα) εισδοχή μας στην ΟΝΕ και το ευρώ. Και εκεί η σεμνή τελετή άρχισε να λαμβάνει τέλος.
Αντίθετα η πλευρά Τσίπρα του ΣΥΝ (προ διάσπασης 2010) πιστωνόταν το όχι στο τερατούργημα Ανάν, μία πατριωτική στάση σε πολλά ζητήματα που θύμιζε την αρχική (προ του 1944) πατριωτική στάση του ΕΑΜ, έναν απηνή διωγμό από τα περισσότερα ΜΜΕ (όχι ολότελα άδικο, αλλά σίγουρα άκομψο), την αποφυγή των μαρξιστικών (ή πασοκο-κορακίστικων) περικοκλάδων και την μετάδοση του λόγου με ξεκάθαρα κατανοητό (αν και συχνά δημοκοπικό) τρόπο. Όπως έδειξε, στην αντίπερα όχθη, η επιτυχία των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής η κοινή γνώμη δεν μπορούσε να αρκεσθεί σε ημίμετρα: ούτε η ΔΗΜΑΡ προς τα αριστερά ούτε η ΝΔ προς τα δεξιά ήσαν λύσεις για τον εξοργισμένο ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ του 2009, οι λύσεις ήσαν στην ολική ρήξη και αποδοκιμασία του πολιτικού σκηνικού (εκεί η μπάλα πήρε και τον έρμο Καρατζαφέρη, ο οποίος θα ήταν συμπαθής, αν δεν είχε νομιμοποιήσει με τη δημαγωγία του την εμφάνιση της Χρυσής Αυγής). Ο σαφής, αν και ενίοτε υπερβολικός και σχεδόν ευρω-σκεπτικιστικός, αντι-μνημονιακός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ έθελγε τους «αγανακτισμένους» Έλληνες, οι οποίοι ακόμη προτιμούν να ακούν αυτά που θέλουν και όχι αυτά που πρέπει.
Θα ρωτήσει κάποιος: που το πας ρε φίλε? Σιγά σιγά ρε παιδιά αυτό το τετράμηνο συνέβησαν τέρατα και σημεία. Ως διά μαγείας θα φθάσουμε στο διά ταύτα?
συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.