«Πριχού να πιάσεις το λαγό τι θέλεις το πιπέρι;»

Γιάννης Κυριακάκης*

Αύριο,  που θα γυρίσουμε στις δουλιές μας, στα χωριά μας και στις παρέες μας, θα μας ρωτήσουν τι είπατε, τι αποφασίσατε δυο μέρες  εκεί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Θα ήθελα να ξέρω πόσοι από σας μπορείτε με ευκολία να τους  πείτε ότι – μεταξύ άλλων –συζητήσαμε για το αν θέλουμε να κυβερνήσουμε. Μιλώ για τον απλό κόσμο της δουλιάς, τους εργάτες, τους άνεργους και τους αγρότες κι όχι για τους επίκουρους και τους αναπληρωτές καθηγητές Πανεπιστημίου. Αυτός ο κόσμος ξέρει  ότι αφού είσαι μια δύναμη του 0,κάτι%  τι κυβέρνηση θα κάνεις; Μάλλον με τον Τσίπρα θέλεις να πας! Κι άντε σύντροφοι να τους εξηγήσεις  ότι «δεν είναι αυτό που νομίζετε», κι εμείς εννοούμε κάτι άλλο κ.ο.κ.

Η δήλωση πρόθεσης να κυβερνήσεις δε σε κάνει απαραίτητα μαζικό και πλειοψηφικό ρεύμα.  Θυμάμαι τον Καζάκη που ήταν έτοιμος να κυβερνήσει πριν τις εκλογές του Μαϊου και είχε και πρόγραμμα 100 ημερών. Το ξαναείδα τελευταία και από κάποιον άλλο…

Εδώ ταιριάζει αυτό που λέμε στην Κρήτη:  «Πριχού να πιάσεις το λαγό τι θέλεις το πιπέρι;»

Ποιος είναι ο λαγός και ποιο το πιπέρι όποιος είναι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ το έχει λυμένο. Ούτε η έλλειψη κινήματος , όπως το θέλουμε, ούτε η έλλειψη οργάνων λαϊκής πάλης ή σοβιέτ μπορεί να σε οδηγήσουν στην υιοθέτηση του στόχου της αριστερής κυβέρνησης.

Κι όποιος δε συμφωνεί, να του τρίβουμε στη μούρη κάποιο άσχετο τσιτάτο από τον «Αριστερισμό», στον οποίο ο Λένιν επιτίθονταν στον αντικοινοβουλευτισμό κάποιων κομμουνιστών της εποχής του που απείχαν από τις εκλογές, ενώ εμείς συζητάμε ένα χρόνο πριν πως θα πάμε σε αυτές κι ένα χρόνο μετά πως πήγαμε.

Η κυβέρνηση είναι πιθανό να προκύψει ως υποπροϊόν ενός ρωμαλέου αντικαπιταλιστικού κινήματος, που δεν το έχουμε σήμερα, ο λαγός που λέγαμε. Μάλιστα ορισμένες φορές προβάλλεται όχι ως πλευρά μιας επαναστατικής ταχτικής που μπορεί να προκύψει σε κάποια καμπή του ταξικού αγώνα και που δεν είναι σήμερα, αλλά ως στοιχείο μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής !

Εκρεμεί να μας παρουσιάσουν το νέο «Κράτος κι Επανάσταση» κι αν έχουν δίκιο θα περάσουν και στην ιστορία.

Δυο λόγια και για το ζήτημα του Προγράμματος.

Όταν συζητάμε για αυτό πρέπει να κοιτάζουμε προς τα έξω, το βλέμμα μας να είναι στραμένο στον εργαζόμενο λαό κι όχι εμείς τα λέμε καλά αλλά αυτοί δεν καταλαβαίνουν. Ο εργαζόμενος λαός πρέπει να βλέπει στο Προγραμμά μας το πρόσωπό του, να είναι καθρέφτης των αναγκών και των συμφερόντων του. Και φυσικά να μη σκεφτόμαστε ανάποδα. Έχουμε εμείς 6 σημεία,  έχουν οι εν δυνάμει σύμμαχοι 4 να μοιράσουμε τη διαφορά για να συμπορευτούμε.

Ας θυμηθούμε σύντροφοι πως διαμορφώθηκε πριν τρία χρόνια περίπου. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έγκαιρα και εύστοχα πρότεινε στουε εργαζόμενους μια αγωνιστική διέξοδο από την κρίση, ένα μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα γέφυρα με την αναγκαιότητα της κομμουνιστικής  διεξόδου που έχει ανάγκη η εποχή μας. Μας αρκεί όπως είναι; Είναι ίδιες οι συνθήκες;

Μήπως συχνά γλιστρήσαμε κι ασχοληθήκαμε περισσότερο με το πόσο %  θα είναι η υποτίμηση αν φύγουμε από το ευρώ ή τι μέτρα περιορισμού της κίνησης κεφαλαίου θα παρθούν.  Χρειάζεται να θέσουμε πολιτικά και όχι μόνο συνδικαλιστικά, το ζήτημα που απασχολεί  κάθε εργατική και λαϊκή οικογένεια: το ζήτημα της δουλιάς.  Όπως ξέρει ο λαός ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μια δύναμη που μιλάει για τη διαγραφή του χρέους έτσι πρέπει να «μάθει» ότι είναι μια δύναμη που μιλάει για το δικαίωμα στη δουλιά, για την επιβίωση, για το ψωμί. Κι όχι ως ένα αίτημα στο σωρό μετά από την αναδιανομή του εισοδήματος, τον εργατικό έλεγχο και αρκετά άλλα.

Πρώτο και ψηλά ψηλά: Μόνιμη δουλιά για όλους τους εργάτες. Στη συνέχεια να μιλήσουμε για το πώς μπορεί να γίνει αυτό. Με μείωση του χρόνου εργασίας. Με απαγόρευση των υπερωριών και των απολύσεων. Με εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας αλλά και όσων έκλεισαν, πτώχευσαν,φοροδιαφεύγουν και χρησιμοποιούν ανασφάλιστη εργασία. Με προσλήψεις σε αυτές αλλά και σε Παιδεία, Υγεία και λοιπές δημόσιες υπηρεσίες.

Με τέτοιο τρόπο νομίζω ότι πρέπει να εμπλουτιστεί το πρόγραμμά μας , το αντικαπιταλιστικό. Που δεν είναι ίδιο ή περίπου ίδιο με το σχέδιο Β ή ένα πρόγραμμα «εθνικής σωτηρίας». Είναι αντικαπιταλιστικό! Εν δυνάμει ίσως αλλά αντικαπιταλιστικό.

Κι έχουν οι λέξεις τη σημασία τους.

Γιατί ζούμε σε μια εποχή που ισχύει 100% ο στίχος του Μανόλη Αναγνωστάκη:

«Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.

 Ε ναι λοιπόν! Κηρύγματα και ρητορείες.

 Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις

 Να μην τις παίρνει ο άνεμος.»

Κι ο άνεμος στις μέρες μας είναι πολύ δυνατός.