Το κακέκτυπο πολιτικό μοντέλο του ‘υποτιθέμενου κοινωνικού φιλελευθερισμού’ ή ‘ιδιότυπου εφαρμοζόμενου σοσιαλισμού’ το οποίο οδήγησε στον άκρατο κρατισμό και σε μια ‘δυτικού τύπου σοβιετία’ το οποίο εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται ακόμα στη χώρα επί δεκαετίες καταρρέει μέρα με την ημέρα.
Γράφει ο Γιώργος Αγαλιώτης
Μετά τη συντελεσθείσα χρεοκοπία του 2009, την οποία βιώνουμε στο πετσί μας όλοι σήμερα, ως αποτέλεσμα του τεράστιου δανεισμού της χώρας για δημιουργία επίπλαστης ευημερίας με δανεικά, ζητούμενο είναι πλέον ένα νέο κοινωνικό, οικονομικό και παραγωγικό μοντέλο το οποίο θα επιφέρει νέες ισορροπίες και θα δημιουργήσει έναν πραγματικά υγιή οικονομικό κύκλο στα χρόνια που έρχονται.
Για να πορευτούμε σε αυτή τη νέα πορεία πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπίες δεκαετιών, να προωθήσουμε μεταρρυθμίσεις σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, της οικονομίας και της πολιτείας και να υιοθετήσουμε νέους κανόνες του παιχνιδιού προκειμένου να διαμορφωθούν οι νέες ισορροπίες που θα κρίνουν τη βιωσιμότητα και ικανότητα προσαρμογής του εφαρμοζόμενου προτύπου-μοντέλου στην Ελλάδα του 21ουαιώνα.
Όμως οι στρεβλώσεις και οι ανισορροπίες, οι οποίες έχουν διαμορφωθεί τις χαμένες δεκαετίες μετά τη μεταπολίτευση είναι ακόμη εδώ, μας υπενθυμίζουν καθημερινά τη παρουσία τους, μας ταλανίζουν και δημιουργούν προσκόμματα και προβλήματα στη διαδικασία αυτή της μετάβασης-μετάλλαξης σε ένα άλλο πολιτικό(πολιτειακό),οικονομικό και παραγωγικό μοντέλο, που τόσο έχει ανάγκη η χώρα.
Η διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας μετά από 35 και πλέον έτη εφαρμογής ενός κακέκτυπου και παρασιτικού σοβιετικού τύπου οικονομικού μοντέλου έχει αλλάξει σύνθεση, διαμορφώνοντας κοινωνικούς σχηματισμούς με τεράστιες αποκλίσεις σε εισοδήματα και δύναμη επηρεασμού των εξελίξεων.
Καταρχάς έχει διαμορφωθεί μία πολύ μεγάλη κοινωνική ομάδα, η οποία ανήκει αναλογικά κατά ποσοστό 'πολιτικά'- 'κομματικά' και στα πέντε κοινοβουλευτικά κόμματα. Πρόκειται φυσικά για τους εργαζόμενους και συνταξιούχους του δημόσιου τομέα.
Η κοινωνική αυτή ομάδα αυτή απαρτίζεται από πολίτες οι οποίοι είτε σιτίζονταν τα τελευταία 30 έτη από το μισθολόγιο του Δημόσιου τομέα είτε έχουν τοποθετηθεί με πολιτικά(κομματικά) κριτήρια σε θέσεις υπηρεσιών του ευρύτερου δημόσιου τομέα αλλά και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις που έχουν επαγγελματικές δοσοληψίες με το δημόσιο τομέα.
Η τεράστια αυτή κοινωνική ομάδα αριθμεί σήμερα πλέον των δύο εκατομμυρίων πολιτών και αν συμπεριλάβουμε και τους εν δυνάμει συνταξιούχους των 50-60 ετών ίσως το νούμερο να υπερβαίνει τα 4 εκατομμύρια.
Μεγάλο ποσοστό αυτών των πολιτών όχι μόνο κατάφεραν και καταφέρνουν να σιτίζονται ακόμα πλουσιοπάροχα σε σχέση με τους υπόλοιπους, αλλά ταυτόχρονα έχουν καταφέρει (ξεπουλώντας τις συγγενικές και οικογενειακές ψήφους) να εξασφαλίσουν σίτιση και για μέλη των οικογενειών τους αλλά και άλλους συγγενείς.
Το πρόβλημα έχει τέτοια ένταση ούτως ώστε να παρατηρούμε πως η πλειοψηφία των πολιτών που έχει σήμερα μεγάλη ακίνητη και κινητή περιουσία αλλά και επαρκώς συνολικά οικογενειακά μεγάλα ετήσια εισοδήματα, να ανήκει ακριβώς σε αυτή τη κοινωνική ομάδα. Οι πιο κραυγαλέες περιπτώσεις είναι οι συνταξιούχοι των ΔΕΚΟ, οι οποίοι αφενός μεν απολαμβάνουν παρά τις περικοπές ακόμη πολύ υψηλά και δυσανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας και εργασίας εισοδήματα, αφετέρου δε συνήθως ένα ,δύο ή περισσότερα μέλη της οικογένειάς τους εργάζονται επίσης σε αυτούς τους οργανισμούς.
Όσο κι αν αυξηθεί η φορολογία για αυτήν την ομάδα, όσο κι αν περικοπούν οι συντάξεις, η περιουσία που έχει δημιουργηθεί μετά από τόσα χρόνια (εκ του ασφαλούς και χωρίς ρίσκο) είναι αδύνατον στις περισσότερες περιπτώσεις να απωλεσθεί ή να δημιουργηθεί πραγματικό 'οικονομικό' πρόβλημα(πρόβλημα επιβίωσης).
Από την άλλη πλευρά παρατηρούμε έναν 'ιδιωτικό τομέα' σε αποσάθρωση, εξαθλιωμένο και διωκόμενο σε κάθε περίπτωση από τον οποίο η πολιτεία αναζητεί συνεχώς και επιτακτικά έκτακτα και νέα τακτικά φορολογικά έσοδα. Αν αφαιρέσουμε πάλι ένα μικρό ποσοστό που έχει όντως περιουσία, η πλειοψηφία των πολιτών της ομάδας αυτής έχουν τουλάχιστον κατά 50% χαμηλότερες(αν και έχουν πραγματικά εργάσιμα χρόνια) συντάξεις, ενώ όσοι ακόμη επιχειρούν(κυρίως οι μικρομεσαίοι) βρίσκονται σε αδυναμία κάλυψης ακόμα και των βασικών προσωπικών και οικογενειακών αναγκών. Επιπλέον οι απολαβές όσων επιβιώνουν μέσω της μίσθωσης της εργασίας τους στον ιδιωτικό τομέα είναι κατά 50% τουλάχιστον μικρότερες από τη πρώτη ομάδα ενώ παροχές όπως εφάπαξ και σύνταξη σε παρούσα ή μελλοντική αξία πάνω από 500 ευρώ φαντάζει αδιανόητη. Η ομάδα αυτή δεν αριθμεί πλέον των δυο εκατομμυρίων πολιτών.
Από τη τελευταία ομάδα του 'ιδιωτικού τομέα' εξαιρούνται οι επιχειρηματίες-επαγγελματίες οι οποίοι επί χρόνια είχαν πρόσβαση σε συμβάσεις επωφελείς με το στενό και ευρύτερο Δημόσιο τομέα ή τον κρατικά ελεγχόμενο Τραπεζικό τομέα. Αυτοί οι ''ημέτεροι''επιχειρηματίες και επαγγελματίες γιγάντωσαν επαγγελματικά από την ανάληψη και εκτέλεση συμβάσεων και έργων σε αγαστή συνεργασία και διαπλοκή με το παρασιτικό μηχανισμό που σήμερα ονομάζουμε ''Ελληνικό Δημόσιο". Άλλοι μέσω απευθείας αναθέσεων έργων, άλλοι μέσω προστασίας του επαγγέλματός τους(κλειστά επαγγέλματα) εξαργυρώνοντας ψήφους με δικαιώματα. Αυτοί αποτελούν μια ειδική κάστα-τάξη(μέσα στη δεύτερη ομάδα) η οποία 'χέρι-χέρι' με τη πρώτη κρατικοδίαιτη κοινωνική ομάδα θέλουν περισσότερο από ποτέ τη διαιώνιση του από τριακονταετίας καθεστώτος κρατικού παρασιτισμού, αναξιοκρατίας και ευημερίας με δανεικά ή με χρήματα από το κρατικό κορβανά δηλαδή τα χρήματα όλων των υπολοίπων.
Όμως το κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικό αυτό οικοδόμημα-μόρφωμα δε μπορεί να λειτουργήσει πλέον μετά την οικονομική κατάρρευση του, λόγω του υπέρογκου δανεισμού για να καλύπτει ακριβώς αυτού του είδους τους πλουτισμούς.
Τα κοινωνικά και επαγγελματικά στρώματα τα οποία ουδέποτε έκαναν κάποιου είδους πολιτική συναλλαγή προκειμένου να εξασφαλίσουν οικονομική προστασία και ευημερία, αδυνατούν πλέον να εισφέρουν στη διατήρηση της ισορροπίας ενός φαύλου και αποτυχημένου μοντέλου.
Όσοι έχουν απομείνει παραγωγικοί και μη διαπλεκόμενοι είτε στο Δημόσιο είτε στον Ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, διαβλέπουν καθαρά πως είναι ανάγκη να υπάρξουν νέες ισορροπίες και να διορθωθούν οι αδικίες πολλών δεκαετιών.
Από τη μια πλευρά λοιπόν είναι όλοι όσοι ελάμβαναν και έχουν λαμβάνειν από το κρατικό κορβανά. Εν ολίγοις τουλάχιστον ο μισός πληθυσμός της χώρας αντιδρά και θα αντιδράσει λυσσαλέα και οργανωμένα σε οποιαδήποτε επιχειρούμενη αλλαγή-ανατροπή αυτής της ισορροπίας, με ότι αυτό συνεπάγεται για τούς υπόλοιπους αλλά και για τη χώρα συνολικά.
Από την άλλη πλευρά βρίσκονται όλοι όσοι βλέπουν πως το παραγωγικό μοντέλο δε λειτουργεί πλέον και οι οποίοι υφίστανται αναίτια και άδικα τις συνέπειες από τη διατήρηση και συνέχισή του.
Στο σημείο λοιπόν αυτό έγκειται και η πολιτική μάχη η οποία θα δοθεί στο εγγύς και απώτερο μέλλον.
Οι παραγωγικές δυνάμεις έναντι των μη παραγωγικών και κρατικοδίαιτων.
Στη μάχη αυτή, της οποίας αψιμαχίες εμπροσθοφυλακών ήδη βλέπουμε εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα( τα τελευταία τέσσερα έτη μετά τη χρεοκοπία) το δίλημμα δεν είναι μόνο ιδεολογικό και πολιτικό. Το δίλημμα έχει μετατραπεί πλέον σε οικονομικό, σε ζήτημα επιβίωσης.
Όσο οι ανισορροπίες-αδικίες που έχουν συντελεσθεί εξακολουθούν να υπάρχουν τόσο θα μεγαλώνει η κοινωνική ένταση μεταξύ των ομάδων αυτών. Η ένταση αυτή θα μεταφέρεται στις όποιες πολιτικές εκφράσεις(κόμματα) των ομάδων αυτών, αποσυντονίζοντας τις πολιτικές διεργασίες μετασχηματισμού και των υπαρχόντων ή υπό διαμόρφωση πολιτικών σχηματισμών.
Έτσι
Όσο οι μισθοί και οι παροχές του Δημόσιου τομέα(στενού και ευρύτερου) είναι υψηλότεροι από του ιδιωτικού τομέα θα έχουμε ανισορροπία.
Όσο διατηρούνται τα εφάπαξ και οι συντάξεις του Δημόσιου τομέα σε τόσο υψηλά επίπεδα σε σχέση με του ιδιωτικού θα έχουμε ανισορροπία.
Όσο ο απαιτούμενος συντάξιμος χρόνος για το Δημόσιο τομέα είναι σε τέτοια δυσαναλογία με του ιδιωτικού και παρατηρούμε παροχές και συντάξεις σε 45ρηδες και 50ρηδες, θα έχουμε ανισορροπία.
Όσο η άσκηση φορολογικής πολιτικής θα εξοντώνει δυσανάλογα(παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα) επιχειρήσεις και επαγγελματίες, θα έχουμε ανισορροπία και εκατομμύρια άνεργους στον ιδιωτικό τομέα.
Όσο στο κρατικό μηχανισμό βασιλεύει η γραφειοκρατία, η αναξιοκρατία, η πολυνομία και η ανομία θα έχουμε ανισορροπία.
Όσο η πολιτεία δημιουργεί και συντηρεί προνομιακά δικαιώματα και παροχές για τα στελέχη και τους εργαζόμενους σε αυτήν θα έχουμε ανισορροπία.
Όσο η πολιτεία θα εμπλέκεται σε όλα τα στάδια της παραγωγής πλούτου στρεβλώνοντας τους κανόνες του υγιούς ανταγωνισμού θα έχουμε ανισορροπία.
Όσο επικρατεί η δαιμονοποίηση του επιχειρηματικού ρίσκου και κέρδους θα έχουμε ανισορροπία.
Όσο υπάρχουν επαγγέλματα κλειστά και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες θα έχουμε ανισορροπία.
Όσο η άσκηση της δικαιοσύνης θα γίνεται με αυτούς τους ρυθμούς, επιλεκτικά και εναγκαλισμένα με την εκάστοτε πολιτική διακυβέρνηση θα έχουμε ανισορροπία.
Όσο δεν επιβραβεύεται η παραγωγικότητα θα έχουμε ανισορροπία.
Τέλος το κυριότερο.
Όσο ο πλούτος που δημιουργείται από τους λιγότερους πλέον εναπομείναντες παραγωγικούς αφαιρείται από τους δημιουργούς του για να διανεμηθεί άδικα και άνισα στους 'ημέτερους' κρατικοδίαιτους τότε θα υπάρχει συνεχής ανισορροπία και κατάφωρη αδικία.
Ζητούμενο λοιπόν πλέον ένα νέο πολιτικό, κοινωνικό, παραγωγικό, οικονομικό μοντέλο του οποίου η εφαρμογή θα διορθώσει όλες τις ανωτέρω αναφερόμενες ανισορροπίες – αδικίες.
Ένα πιο δίκαιο και υγιές μοντέλο που θα μας οδηγήσει βήμα βήμα στη δημιουργία μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας, επαναφέροντας τις απαιτούμενες κοινωνικές-οικονομικές ισορροπίες σε όλα τα επίπεδα μιας ευνομούμενης και δίκαιης δημοκρατικής πολιτείας.
Το κακέκτυπο πολιτικό μοντέλο του ‘υποτιθέμενου κοινωνικού φιλελευθερισμού’ ή ‘ιδιότυπου εφαρμοζόμενου σοσιαλισμού’ το οποίο οδήγησε στον άκρατο κρατισμό και σε μια ‘δυτικού τύπου σοβιετία’ το οποίο εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται ακόμα στη χώρα επί δεκαετίες καταρρέει μέρα με την ημέρα.
Μετά τη συντελεσθείσα χρεοκοπία του 2009, την οποία βιώνουμε στο πετσί μας όλοι σήμερα, ως αποτέλεσμα του τεράστιου δανεισμού της χώρας για δημιουργία επίπλαστης ευημερίας με δανεικά, ζητούμενο είναι πλέον ένα νέο κοινωνικό, οικονομικό και παραγωγικό μοντέλο το οποίο θα επιφέρει νέες ισορροπίες και θα δημιουργήσει έναν πραγματικά υγιή οικονομικό κύκλο στα χρόνια που έρχονται.
Για να πορευτούμε σε αυτή τη νέα πορεία πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπίες δεκαετιών, να προωθήσουμε μεταρρυθμίσεις σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, της οικονομίας και της πολιτείας και να υιοθετήσουμε νέους κανόνες του παιχνιδιού προκειμένου να διαμορφωθούν οι νέες ισορροπίες που θα κρίνουν τη βιωσιμότητα και ικανότητα προσαρμογής του εφαρμοζόμενου προτύπου-μοντέλου στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Όμως οι στρεβλώσεις και οι ανισορροπίες, οι οποίες έχουν διαμορφωθεί τις χαμένες δεκαετίες μετά τη μεταπολίτευση είναι ακόμη εδώ, μας υπενθυμίζουν καθημερινά τη παρουσία τους, μας ταλανίζουν και δημιουργούν προσκόμματα και προβλήματα στη διαδικασία αυτή της μετάβασης-μετάλλαξης σε ένα άλλο πολιτικό(πολιτειακό),οικονομικό και παραγωγικό μοντέλο, που τόσο έχει ανάγκη η χώρα.
Η διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας μετά από 35 και πλέον έτη εφαρμογής ενός κακέκτυπου και παρασιτικού σοβιετικού τύπου οικονομικού μοντέλου έχει αλλάξει σύνθεση, διαμορφώνοντας κοινωνικούς σχηματισμούς με τεράστιες αποκλίσεις σε εισοδήματα και δύναμη επηρεασμού των εξελίξεων.
Καταρχάς έχει διαμορφωθεί μία πολύ μεγάλη κοινωνική ομάδα, η οποία ανήκει αναλογικά κατά ποσοστό 'πολιτικά'- 'κομματικά' και στα πέντε κοινοβουλευτικά κόμματα. Πρόκειται φυσικά για τους εργαζόμενους και συνταξιούχους του δημόσιου τομέα.
Η κοινωνική αυτή ομάδα αυτή απαρτίζεται από πολίτες οι οποίοι είτε σιτίζονταν τα τελευταία 30 έτη από το μισθολόγιο του Δημόσιου τομέα είτε έχουν τοποθετηθεί με πολιτικά(κομματικά) κριτήρια σε θέσεις υπηρεσιών του ευρύτερου δημόσιου τομέα αλλά και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις που έχουν επαγγελματικές δοσοληψίες με το δημόσιο τομέα.
Η τεράστια αυτή κοινωνική ομάδα αριθμεί σήμερα πλέον των δύο εκατομμυρίων πολιτών και αν συμπεριλάβουμε και τους εν δυνάμει συνταξιούχους των 50-60 ετών ίσως το νούμερο να υπερβαίνει τα 4 εκατομμύρια.
Μεγάλο ποσοστό αυτών των πολιτών όχι μόνο κατάφεραν και καταφέρνουν να σιτίζονται ακόμα πλουσιοπάροχα σε σχέση με τους υπόλοιπους, αλλά ταυτόχρονα έχουν καταφέρει (ξεπουλώντας τις συγγενικές και οικογενειακές ψήφους) να εξασφαλίσουν σίτιση και για μέλη των οικογενειών τους αλλά και άλλους συγγενείς.
Το πρόβλημα έχει τέτοια ένταση ούτως ώστε να παρατηρούμε πως η πλειοψηφία των πολιτών που έχει σήμερα μεγάλη ακίνητη και κινητή περιουσία αλλά και επαρκώς συνολικά οικογενειακά μεγάλα ετήσια εισοδήματα, να ανήκει ακριβώς σε αυτή τη κοινωνική ομάδα. Οι πιο κραυγαλέες περιπτώσεις είναι οι συνταξιούχοι των ΔΕΚΟ, οι οποίοι αφενός μεν απολαμβάνουν παρά τις περικοπές ακόμη πολύ υψηλά και δυσανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας και εργασίας εισοδήματα, αφετέρου δε συνήθως ένα ,δύο ή περισσότερα μέλη της οικογένειάς τους εργάζονται επίσης σε αυτούς τους οργανισμούς.
Όσο κι αν αυξηθεί η φορολογία για αυτήν την ομάδα, όσο κι αν περικοπούν οι συντάξεις, η περιουσία που έχει δημιουργηθεί μετά από τόσα χρόνια (εκ του ασφαλούς και χωρίς ρίσκο) είναι αδύνατον στις περισσότερες περιπτώσεις να απωλεσθεί ή να δημιουργηθεί πραγματικό 'οικονομικό' πρόβλημα(πρόβλημα επιβίωσης).
Από την άλλη πλευρά παρατηρούμε έναν 'ιδιωτικό τομέα' σε αποσάθρωση, εξαθλιωμένο και διωκόμενο σε κάθε περίπτωση από τον οποίο η πολιτεία αναζητεί συνεχώς και επιτακτικά έκτακτα και νέα τακτικά φορολογικά έσοδα. Αν αφαιρέσουμε πάλι ένα μικρό ποσοστό που έχει όντως περιουσία, η πλειοψηφία των πολιτών της ομάδας αυτής έχουν τουλάχιστον κατά 50% χαμηλότερες(αν και έχουν πραγματικά εργάσιμα χρόνια) συντάξεις, ενώ όσοι ακόμη επιχειρούν(κυρίως οι μικρομεσαίοι) βρίσκονται σε αδυναμία κάλυψης ακόμα και των βασικών προσωπικών και οικογενειακών αναγκών. Επιπλέον οι απολαβές όσων επιβιώνουν μέσω της μίσθωσης της εργασίας τους στον ιδιωτικό τομέα είναι κατά 50% τουλάχιστον μικρότερες από τη πρώτη ομάδα ενώ παροχές όπως εφάπαξ και σύνταξη σε παρούσα ή μελλοντική αξία πάνω από 500 ευρώ φαντάζει αδιανόητη. Η ομάδα αυτή δεν αριθμεί πλέον των δυο εκατομμυρίων πολιτών.
Από τη τελευταία ομάδα του 'ιδιωτικού τομέα' εξαιρούνται οι επιχειρηματίες-επαγγελματίες οι οποίοι επί χρόνια είχαν πρόσβαση σε συμβάσεις επωφελείς με το στενό και ευρύτερο Δημόσιο τομέα ή τον κρατικά ελεγχόμενο Τραπεζικό τομέα. Αυτοί οι ''ημέτεροι''επιχειρηματίες και επαγγελματίες γιγάντωσαν επαγγελματικά από την ανάληψη και εκτέλεση συμβάσεων και έργων σε αγαστή συνεργασία και διαπλοκή με το παρασιτικό μηχανισμό που σήμερα ονομάζουμε ''Ελληνικό Δημόσιο". Άλλοι μέσω απευθείας αναθέσεων έργων, άλλοι μέσω προστασίας του επαγγέλματός τους(κλειστά επαγγέλματα) εξαργυρώνοντας ψήφους με δικαιώματα. Αυτοί αποτελούν μια ειδική κάστα-τάξη(μέσα στη δεύτερη ομάδα) η οποία 'χέρι-χέρι' με τη πρώτη κρατικοδίαιτη κοινωνική ομάδα θέλουν περισσότερο από ποτέ τη διαιώνιση του από τριακονταετίας καθεστώτος κρατικού παρασιτισμού, αναξιοκρατίας και ευημερίας με δανεικά ή με χρήματα από το κρατικό κορβανά δηλαδή τα χρήματα όλων των υπολοίπων.
Όμως το κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικό αυτό οικοδόμημα-μόρφωμα δε μπορεί να λειτουργήσει πλέον μετά την οικονομική κατάρρευση του, λόγω του υπέρογκου δανεισμού για να καλύπτει ακριβώς αυτού του είδους τους πλουτισμούς.
Τα κοινωνικά και επαγγελματικά στρώματα τα οποία ουδέποτε έκαναν κάποιου είδους πολιτική συναλλαγή προκειμένου να εξασφαλίσουν οικονομική προστασία και ευημερία, αδυνατούν πλέον να εισφέρουν στη διατήρηση της ισορροπίας ενός φαύλου και αποτυχημένου μοντέλου.
Όσοι έχουν απομείνει παραγωγικοί και μη διαπλεκόμενοι είτε στο Δημόσιο είτε στον Ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, διαβλέπουν καθαρά πως είναι ανάγκη να υπάρξουν νέες ισορροπίες και να διορθωθούν οι αδικίες πολλών δεκαετιών.
Από τη μια πλευρά λοιπόν είναι όλοι όσοι ελάμβαναν και έχουν λαμβάνειν από το κρατικό κορβανά. Εν ολίγοις τουλάχιστον ο μισός πληθυσμός της χώρας αντιδρά και θα αντιδράσει λυσσαλέα και οργανωμένα σε οποιαδήποτε επιχειρούμενη αλλαγή-ανατροπή αυτής της ισορροπίας, με ότι αυτό συνεπάγεται για τούς υπόλοιπους αλλά και για τη χώρα συνολικά.
Από την άλλη πλευρά βρίσκονται όλοι όσοι βλέπουν πως το παραγωγικό μοντέλο δε λειτουργεί πλέον και οι οποίοι υφίστανται αναίτια και άδικα τις συνέπειες από τη διατήρηση και συνέχισή του.
Στο σημείο λοιπόν αυτό έγκειται και η πολιτική μάχη η οποία θα δοθεί στο εγγύς και απώτερο μέλλον.
Οι παραγωγικές δυνάμεις έναντι των μη παραγωγικών και κρατικοδίαιτων.
Στη μάχη αυτή, της οποίας αψιμαχίες εμπροσθοφυλακών ήδη βλέπουμε εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα( τα τελευταία τέσσερα έτη μετά τη χρεοκοπία) το δίλημμα δεν είναι μόνο ιδεολογικό και πολιτικό. Το δίλημμα έχει μετατραπεί πλέον σε οικονομικό, σε ζήτημα επιβίωσης.
Όσο οι ανισορροπίες-αδικίες που έχουν συντελεσθεί εξακολουθούν να υπάρχουν τόσο θα μεγαλώνει η κοινωνική ένταση μεταξύ των ομάδων αυτών. Η ένταση αυτή θα μεταφέρεται στις όποιες πολιτικές εκφράσεις(κόμματα) των ομάδων αυτών, αποσυντονίζοντας τις πολιτικές διεργασίες μετασχηματισμού και των υπαρχόντων ή υπό διαμόρφωση πολιτικών σχηματισμών.
Έτσι
Όσο οι μισθοί και οι παροχές του Δημόσιου τομέα(στενού και ευρύτερου) είναι υψηλότεροι από του ιδιωτικού τομέα θα έχουμε ανισορροπία.
Όσο διατηρούνται τα εφάπαξ και οι συντάξεις του Δημόσιου τομέα σε τόσο υψηλά επίπεδα σε σχέση με του ιδιωτικού θα έχουμε ανισορροπία.
Όσο ο απαιτούμενος συντάξιμος χρόνος για το Δημόσιο τομέα είναι σε τέτοια δυσαναλογία με του ιδιωτικού και παρατηρούμε παροχές και συντάξεις σε 45ρηδες και 50ρηδες, θα έχουμε ανισορροπία.
Όσο η άσκηση φορολογικής πολιτικής θα εξοντώνει δυσανάλογα(παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα) επιχειρήσεις και επαγγελματίες, θα έχουμε ανισορροπία και εκατομμύρια άνεργους στον ιδιωτικό τομέα.
Όσο στο κρατικό μηχανισμό βασιλεύει η γραφειοκρατία, η αναξιοκρατία, η πολυνομία και η ανομία θα έχουμε ανισορροπία.
Όσο η πολιτεία δημιουργεί και συντηρεί προνομιακά δικαιώματα και παροχές για τα στελέχη και τους εργαζόμενους σε αυτήν θα έχουμε ανισορροπία.
Όσο η πολιτεία θα εμπλέκεται σε όλα τα στάδια της παραγωγής πλούτου στρεβλώνοντας τους κανόνες του υγιούς ανταγωνισμού θα έχουμε ανισορροπία.
Όσο επικρατεί η δαιμονοποίηση του επιχειρηματικού ρίσκου και κέρδους θα έχουμε ανισορροπία.
Όσο υπάρχουν επαγγέλματα κλειστά και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες θα έχουμε ανισορροπία.
Όσο η άσκηση της δικαιοσύνης θα γίνεται με αυτούς τους ρυθμούς, επιλεκτικά και εναγκαλισμένα με την εκάστοτε πολιτική διακυβέρνηση θα έχουμε ανισορροπία.
Όσο δεν επιβραβεύεται η παραγωγικότητα θα έχουμε ανισορροπία.
Τέλος το κυριότερο.
Όσο ο πλούτος που δημιουργείται από τους λιγότερους πλέον εναπομείναντες παραγωγικούς αφαιρείται από τους δημιουργούς του για να διανεμηθεί άδικα και άνισα στους 'ημέτερους' κρατικοδίαιτους τότε θα υπάρχει συνεχής ανισορροπία και κατάφωρη αδικία.
Ζητούμενο λοιπόν πλέον ένα νέο πολιτικό, κοινωνικό, παραγωγικό, οικονομικό μοντέλο του οποίου η εφαρμογή θα διορθώσει όλες τις ανωτέρω αναφερόμενες ανισορροπίες – αδικίες.
Ένα πιο δίκαιο και υγιές μοντέλο που θα μας οδηγήσει βήμα βήμα στη δημιουργία μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας, επαναφέροντας τις απαιτούμενες κοινωνικές-οικονομικές ισορροπίες σε όλα τα επίπεδα μιας ευνομούμενης και δίκαιης δημοκρατικής πολιτείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.