Γιώργος Π. Τριανταφυλλόπουλος
Αποφάσισα να γράψω κάποιες σκέψεις μου αποδίδοντας φόρο τιμής στο επιτελείο της αστικής τάξης που βρίσκεται πίσω από τα αστικά κόμματα και χαράζει την πολιτική τους. Εκείνο το αφανές επιτελείο που βρίσκεται πέρα κι έξω από συγκεκριμένους κομματικούς σχηματισμούς αλλά καθοδηγεί σαν μαέστρος την τακτική τους.
Η παράθεση των σκέψεών μου γίνεται με την ευκαιρία των όσων συμβαίνουν τώρα σε σχέση με τη Χρυσή Αυγή και τις πολιτικές του αστικού πολιτικού συστήματος απέναντί της. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η δράση της Χρυσής Αυγής είναι γνωστή από παλιά. Εδώ και μια εικοσαετία τουλάχιστον υπήρχαν επιθέσεις εναντίον του κύριου αντιπάλου της, της αριστεράς. Η δράση αυτή κορυφώθηκε το 1998 με τη δολοφονική επίθεση στον Κουσουρή.
Το πώς αντιμετωπίστηκε η επίθεση αυτή από κράτος, αστυνομία και δικαιοσύνη, είναι γνωστό και δεν θα αναφερθώ αναλυτικά. Μπορεί αν θέλει κάποιος να δει τη στάση των αρχών στο συγκεκριμένο επεισόδιο να ανατρέξει στο παρακάτω:
Στην Ελλάδα η ιστορία είναι άταφη.
Σε καμία ιστορική περίοδο δεν επήλθε κάθαρση. Οι συνεργάτες των Γερμανών, οι μαυραγορίτες και οι γερμανοτσολιάδες έγιναν η νέα πολιτική και οικονομική ελίτ μετά την ήττα της αριστεράς κατά τον εμφύλιο.
Οι απόγονοι αυτών γίνονταν ακόμη και κατά τη δεκαετία του 2000, υπουργοί και πρωθυπουργοί. Η πτώση της χούντας το 1974 δεν συνοδεύτηκε με την αποκοπή του ομφάλιου λώρου που συνέδεε τμήματα του κρατικού μηχανισμού με το παρακράτος. Σημαντικό μέρος του κράτος, η ανώτερη γραφειοκρατία, ο στρατός, η αστυνομία αλλά και τμήμα της δικαιοσύνης, βρισκόταν πάντα σε αγαστή συνεργασία με το κυρίαρχο αυτό τμήμα της αστικής τάξης, που ουσιαστικά νεμόταν το κράτος.
Κάτω από αυτό το ιστορικό πρίσμα δεν αποτελεί έκπληξη ούτε το γεγονός της γιγάντωσης της Χρυσής Αυγής ούτε η ανοχή του κράτους ή τμημάτων του με την παραπάνω οργάνωση.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και επί κυβερνήσεων Σημίτη το ΠΑΣΟΚ μετατρέπεται σε ένα ακραία νεοφιλελεύθερο δεξιό κόμμα καταλαμβάνοντας τον ιδεολογικό και πολιτικό χώρο της Καραμανλικής Νέας Δημοκρατίας.
Η ΝΔ ήταν υποχρεωμένη να μετακινηθεί αλλά άργησε. Η μετακίνηση της ΝΔ ξεκίνησε με την κυριαρχία στην ηγεσία της του Σαμαρά και της ομάδας του. Ταυτόχρονα με την ιδεολογική μετεξέλιξή της από κόμμα του κοινωνικού φιλελευθερισμού σε κόμμα της «οικονομίας της κοινωνίας» ξεκίνησε και η μετακίνησή της σε κάποιες σχετικά ακραίες δεξιές θέσεις.
Στο πρακτικό πεδίο αυτό εκφραζόταν με την αύξηση της καταστολής και του αυταρχισμού και με την ανοχή στη συνεργασία των κατασταλτικών μηχανισμών με το παρακράτος και ιδιαίτερα με τη Χρυσή Αυγή.
Η δράση της Χρυσής Αυγής εντάθηκε μετά το 2010 βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος στη φτώχεια και την εξαθλίωση που δημιούργησαν και δημιουργούν οι ακολουθούμενες οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές. Στο σύνολο δηλαδή των οικονομικών πολιτικών που αποτελούν την επιλογή της εγχώριου κεφαλαίου και του πολιτικού προσωπικού της με τη βοήθεια του ξένου παράγοντα. Του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ.
Η δράση της Χρυσής Αυγής όχι μόνο ανατροφοδοτούνταν από την διογκούμενη φτώχεια και απελπισία αλλά είχε στη βάση της το σύνολο των ιδεολογημάτων που αναπτύχθηκαν κατά τις δεκαετίες του 1980 και 1990. Τον άκρατο ατομικισμό, την απέχθεια και απαξίωση των κοινωνικών αγώνων, την ένταση της ημιμάθειας ή της αμάθειας, την όλο και μεγαλύτερη ταξικότητα στην εκπαίδευση, την ανάδειξη ως μοναδικής αξίας του χρήματος και μιας σειράς ολόκληρης παραγόντων που δε νομίζω πως είναι του παρόντος.
Στην μετά το 1974 περίοδο το αριστερό κίνημα καταγράφει αρκετούς νεκρούς από τη δράση κράτους και παρακράτους. Έτσι πρόχειρα μπορώ να αναφέρω τον Κουμή, την Κανελλοπούλου, τον Τεμπονέρα.
Όσο περνούσε ο χρόνος τόσο και εντεινόταν η εγκληματική δράση του παρακράτους, με τη Χρυσή Αυγή επικεφαλής, με επιθέσεις αρχικά σε μετανάστες αλλά και σε αριστερούς πολίτες. Παράλληλα η δράση παρακρατικών μηχανισμών εντεινόταν σε συνεργασία ή με την ανοχή της αστυνομίας κυρίως και ιδιαίτερα φυσικά με τα κατασταλτικά τμήματα της και με την πλήρη κάλυψη ή ανοχή των κυβερνήσεων και της δικαιοσύνης.
Χιλιάδες βίντεο και φωτογραφίες αποδεικνύουν τη συνεργασία της αστυνομίας με παρακρατικούς και τη Χρυσή Αυγή. Παρά την ύπαρξη μεγάλου όγκου υλικού που τεκμηρίωνε απόλυτα την όλο και μεγαλύτερη διασύνδεση κράτους και παρακράτους οι κυβερνήσεις και η δικαιοσύνη όχι μόνο κώφευαν αλλά κατήγγελλαν και τους καταγγέλλοντες.
Η ''καταδίκη της βίας'' και η θεωρία των δύο άκρων''
Τα πάντα επομένως ήσαν γνωστά σε όλους. Ερχόμενοι πάλι στο σήμερα στο πεδίο της πολιτικής ιδεολογίας η δεξιά στροφή της ΝΔ συνδέεται με την προώθηση των ιδεολογημάτων «της καταδίκης της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται» και με τη θεωρία των «δύο άκρων». Χαρακτηριστικά παραδείγματα των παραπάνω, αν και γνωστά σε όλους μπορούμε να δούμε στα επόμενα:
«Καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται, όποιον και αν στοχεύει. Αυτό είναι και το χρέος όλων των πολιτικών δυνάμεων» (http://www.naftemporiki.gr/story/706535)
Την άποψη ότι η θεωρία των δύο άκρων είναι μια θεωρία που ως φρασεολογία την αναπτύσσει ο ΣΥΡΙΖΑ διατύπωσε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, Μάκης Βορίδης, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό Βήμα FM. Ο κ. Βορίδης είπε ότι η Νέα Δημοκρατίας έχει μία σταθερή θέση απέναντι στις πράξεις πολιτικής βίας, απ’ όπου και αν προέρχονται και δεν έχει «δύο μέτρα και δύο σταθμά». «Δεν θα γυρίσουμε να πούμε ότι η ανθρωποκτονία που έγινε από το συγκεκριμένο μέλος της Χ.Α. είναι κακή, αλλά θα γυρίσουμε να πούμε ότι οι απόπειρες ανθρωποκτονίας που έγιναν στις Σκουριές είναι καλές, επειδή εντάσσονται στα πλαίσια μιας κοινωνικής αντίστασης για να μη γίνει μια επένδυση», σημείωσε (http://www.naftemporiki.gr/story/701505).
Ο Σαμαράς στην ΟΝΝΕΔ για το ΣΥΡΙΖΑ: ''Είναι κήρυκες της καταστροφής, φανατικών ακραίων ιδεολογιών που παντού χρεοκόπησαν, αφού προηγουμένως οδήγησαν κοινωνίες ολόκληρες σε ερείπια'' (http://www.naftemporiki.gr/story/697994)
«Η ένταση που καλλιεργείται από τον ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτεί την ένταση της Χρυσής Αυγής που οδηγεί σε βία και νεκρούς» «Οσο ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να μην καταδικάζει γεγονότα κατάλυσης της νομιμότητας και του Συντάγματος, όπως π.χ. στις Σκουριές, παραμένει εκτός συνταγματικού τόξου. Εσείς θεωρείτε ότι είναι εντός;» (http://www.tanea.gr/news/politics/article/5041806/epimenei-sth-thewria-d... xr-lazaridhs-h-strathgikh-entashs-toy-syriza-trofodotei-thn-entash-ths-xa/)
"Η θεωρία των άκρων αφορά τους ακραίους. Δεν είναι ακραία συμπεριφορά να καλύπτεις κουκουλοφόρους και τρομοκράτες, να μιλάς με εμφύλιοπολεμικά συνθήματα που στάζουν αίμα; Πηγή: Βαραίνει το πολιτικό κλίμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτεί τη Χρυσή Αυγή, λέει ο Χρύσανθος Λαζαρίδης (iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/122465#ixzz2g8RnDfx6)
''Δεν θέλει και πολύ να συγκρουστούν τα δύο άκρα! Διότι δε θέλει και πολύ να βγουν στο δρόμο «αντίπαλες» παρατάξεις και να αρχίζουν να σφάζονται με τις φαλτσέτες''.
Όποιος έχει την υπομονή και το κουράγιο ας διαβάσει το άρθρο στο antinews του Φαήλου. Μαζί με τα σχόλια. Θα καταλάβει πολλά.
Η τεκμηρίωση της κυριαρχίας των παραπάνω θέσεων στην ηγετική ομάδα της ΝΔ είναι εξαιρετικά ισχυρή και αδύνατον να καταπέσει. Μέσα στο παραπάνω κλίμα και μετά το φόνο του Φύσσα η ΝΔ αποφάσισε εντελώς ξαφνικά και με συνοπτικές διαδικασίες να φέρει την ηγεσία της Χρυσής Αυγής ενώπιον της δικαιοσύνης.
Πολλά είναι τα ερωτήματα που γεννιόνται.
Γιατί άλλαξε τόσο ξαφνικά η στάση της ΝΔ και των αστικών πολιτικών δυνάμεων μετά από τόσα χρόνια ανοχής απέναντι στη δράση της Χρυσής Αυγής;
Απέκτησαν ξαφνικά τόσο μεγάλες δημοκρατικές ευαισθησίες;
Μήπως πίσω από τις ενέργειες του αστικού πολιτικού συστήματος βρίσκονται άλλες σκοπιμότητες πέρα κι έξω από την προάσπιση της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των λαϊκών ελευθεριών;
Ας προσπαθήσουμε τώρα να εντοπίσουμε τους βασικούς πολιτικούς στόχους του αστικού πολιτικού συστήματος.
Α) Βραχυπρόθεσμοι στόχοι. (Με ορίζοντα λίγων μηνών)
1. Να αποφορτίσει το πολιτικό κλίμα και να μειώσει την πιθανότητα πρόωρων εκλογών που μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο την ολοκλήρωση των μέτρων που απαιτούνται για μετάβαση της ελληνικής οικονομίας στη νέα φάση του καπιταλισμού και του νέου καταμερισμού σε διεθνές επίπεδο.
2. Να ορθώσει φραγμούς και να περιορίσει την απονομμιμοποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος. Να περιορίσει την αστάθεια του σε μια εξαιρετικά κρίσιμη φάση του λεγόμενου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής. Στην αστάθεια αυτή συνέβαλε και η δράση της Χρυσής Αυγής.
3. Η ΝΔ και τα αστικά κόμματα απομακρύνουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης από την ουσία της πολιτικής κυβέρνησης και της επίθεσης στην πλειονότητα των πολιτών. Μια και όλοι αντιλαμβάνονται πως οι απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος εντείνεται ενώ τα νέα μέτρα πρέπει να ληφθούν ο κίνδυνος κοινωνικής έκρηξης αυξάνεται επικίνδυνα.
4. Δημιουργεί κλίμα φόβου και ανησυχίας σε συνδυασμό με ένα αόριστο κλίμα συνομωσιών και αστυνομικού μυστηρίου.
5. Δημιουργεί δέος για ο κράτος, τους μηχανισμούς του και τους χειριστές τους. Δηλαδή την κυβέρνηση και το πολιτικό προσωπικό της.
6. Η ΝΔ εμφανίζεται ως ο εγγυητής της δημοκρατίας, της ασφάλειας, και της νομιμότητας
7. Ένα ποσοστό ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής να επιστρέψει πάλι στις μητρικές αγκάλες καθώς η ΝΔ επικαλύπτει πλέον ένα μέρος του ιδεολογικού χώρου της Χρυσής Αυγής. Οι παραπάνω στόχοι θα είναι ιδιαίτερα χρήσιμοι ακόμη κι αν το αστικό πολιτικό αποφασίσει ή αναγκαστεί να καταφύγει σε εκλογές μέχρι το τέλος του 2013.
Β) Μεσοπρόθεσμοι στόχοι. (Με ορίζοντα 1,2 χρόνια)
1. Νομιμοποιεί, δημιουργώντας προηγούμενο, την άμεση πρόσδεση της δικαιοσύνης στην εκτελεστική εξουσία. Η δικαιοσύνη στοχεύουν να δρα πλέον φανερά ως ένας από τους βασικούς βραχίονες της κυβέρνησης τις εντολές της οποίας και θα εκτελεί.
2. Μετατοπίζουν το αστικό πολιτικό φάσμα δεξιότερα σε θέσεις αντιδραστικές. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει η πολιτική διαδρομή του Σαμαρά και οi κατά καιρούς πολιτικές θέσεις του, ούτε και το γεγονός πως ο Σαμαράς ήταν μάλλον ο μόνος βουλευτής της ΝΔ που πήγαινε στις γιορτές προς τιμή των προδοτών και σφαγέων του ελληνικού λαού γερμανοτσολιάδων στο Μελιγαλά.
3. Μια αποκαθαρμένη και αποκομμένη από τα πλέον ακραία στοιχεία της Χρυσή Αυγή, έστω και με μικρά σχετικά ποσοστά, μπορεί να αποτελέσει την απαραίτητη εφεδρεία στο αστικό πολιτικό προσωπικό.
Γ) Μακροπρόθεσμοι στόχοι. (Πάνω από 2 χρόνια).
Βασική αρχή των στόχων αυτών είναι η απόλυτη κυριαρχία του κεφαλαίου. Για να επιτευχθεί αυτό απαιτείται μια κοινωνία απολύτως υποταγμένη, μοιρολατρική και φοβισμένη. Στα πλαίσια αυτά είναι εντελώς απαραίτητο να μην υπάρχει αριστερά ή αν υπάρχει να είναι ευνουχισμένη.
1. Ο τρόπος αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής μπορεί να αποτελέσει, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, τη μέθοδο για την αποκοπή και του άλλου άκρου του πολιτικού φάσματος. Της αριστεράς. Στην προσπάθεια αυτή το κλίμα προετοιμάζεται καιρό με τη θεωρία των δύο άκρων και με την ''καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται''. Πλην της κρατικής βεβαίως. Η εμπέδωση του αυταρχισμού, του καθορισμού του πλάνου αλλά και του τρόπου δράσης της δικαιοσύνης από την κυβέρνηση, η απόδοση των πιστοποιητικών νομιμοφροσύνης και νομιμότητας από τις κυβερνήσεις έχουν μάλλον σαν τελικό στόχο τον ευνουχισμό της αριστεράς και του κινήματος. Το πολιτικό φάσμα πρέπει να αποτελείται από πολιτικές δυνάμεις πιστές στο κεφάλαιο που θα μπορούν να εξυπηρετούν τα συμφέροντά του με ακρίβεια και χωρίς ανεπιθύμητες παρεμβάσεις. Η όποια αντίδραση πρέπει να καταστέλλεται άμεσα και αποτελεσματικά.
2. Το αστικό κράτος επιδιώκεται επομένως να έχει κάτω από τον απόλυτο έλεγχό του τους βασικούς κρατικούς μηχανισμούς. Τη βουλή όπου και θα ψηφίζονται με συνοπτικές διαδικασίες οι νόμοι. Τη δικαιοσύνη που θα επιβάλλει όχι μόνο τους νόμους αλλά και τις επιθυμίες της κυρίαρχης πολιτικής και οικονομικής τάξης. Την ανώτερη κρατική γραφειοκρατία για τη διοίκηση. Την αστυνομία για την καταστολή και το φόβο και τέταρτο το στρατό σαν λύση ύστατης ανάγκης. Μπορεί η θέση για σχεδιασμό των παραπάνω από διάφορα κέντρα να είναι δική μου φαντασίωση. Ούτως ή άλλως δεν έχω στοιχεία να προσκομίσω για να στηρίξω τη θέση μου αυτή. Εκείνο που έχει σημασία είναι πως εξ αντικειμένου και ανεξαρτήτως της ύπαρξης ή όχι κεντρικού σχεδιασμού τα αποτελέσματα των κινήσεων της κυβέρνησης στο ζήτημα της Χρυσής Αυγής στα οποία κατέληξα μάλλον ισχύουν.
Τι κάνει η αριστερά;
Το ερώτημα που γεννάται είναι: και τι κάνει η αριστερά για να αντιμετωπίσει τα παραπάνω; η απάντηση είναι μάλλον απογοητευτική. Στέκεται μάλλον αμήχανη.
Η αριστερά πρέπει να βγει επιθετικά, που μάλλον άρχισε να κάνει, αποβάλλοντας τα φοβικά της σύνδρομα. Να προβάλει δυναμικά τη θέση πως τα μέτρα κατά της Χρυσής Αυγής είναι μια νίκη της αριστεράς. Μιας αριστεράς που πάντα πάλευε και μάτωνε κατά της Χρυσής Αυγής λοιδορούμενη και συκοφαντούμενη από τους όψιμους μαχητές κατά του ναζισμού.
Να απαιτήσει την εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από το παρακράτος και τη διείσδυση της Χρυσής Αυγής. Να καταγγείλει δυναμικά αποκαλύπτοντας την κάλυψη και την ανοχή των αστικών κομμάτων και ιδιαίτερα της ΝΔ στα διαχρονικά φαινόμενα του παρακράτους και ιδιαίτερα με τη Χρυσή Αυγή όσο αυτό τη βόλευε.Να ζητά επιμόνως να απαντούν για τις θέσεις τους σε όλες τις περιπτώσεις που αποκαλυπτόταν η δράση των ομάδων κρούσης της Χρυσής Αυγής σε συνεργασία με την αστυνομία ενάντια στο μαζικό κίνημα.
Η αριστερά δεν έχει καμιά σχέση με τη βία με την οποία προσπαθούν να τη συνδέσουν. Δεν έχει καμιά σχέση ούτε με τη Μαρφίν ούτε με τις Σκουριές ούτε με τους μπαχαλάκηδες ούτε με τους χούλιγκαν. Προσπαθούν να τη συνδέσουν, και ιδιαίτερα το ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με διάφορες ύποπτες υποθέσεις βίαιων ενεργειών με έναν τρόπο έμμεσο και φαιό. Καμία σχέση με τα παραπάνω. Τελεία και παύλα.
Στα πλαίσια της φαιάς αυτής προπαγάνδας ζητούν με απίθανη χυδαιότητα να καταδικάσει η αριστερά τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται γνωρίζοντας πως αυτό είναι θεωρητικά και ιστορικά αδύνατο για οποιονδήποτε έχει έστω και την ελάχιστη σχέση με την ιστορία και την κοινωνιολογία Η αριστερά πρέπει να αρνείται με σθένος να καταδικάσει τη ''βία απ’ όπου κι αν προέρχεται'' και να αναδεικνύει το πολιτικό πρόσημο της βίας.
Ναι η αριστερά καταδικάζει τη βία που ασκούσαν οι Οθωμανοί αλλά επικροτεί και τιμά την βία που άσκησαν οι κλέφτες και οι επαναστατημένοι Έλληνας. Ναι καταδικάζει τη βία των Γερμανών και των συνεργατών τους στην Κατοχή αλλά τιμά τη βία που άσκησαν τα αντάρτικα τμήματα που αντιστέκονταν στην κατοχή. Ναι καταδικάζει τη βία της χούντας αλλά τιμά τη βία του Παναγούλη.
Τη μορφή της πάλης δεν την καθορίζει ο κυριαρχούμενος αλλά ο κυρίαρχος
Η αριστερά δεν συντάσσεται και καταδικάζει την ατομική βία γιατί είναι αναποτελεσματική και συχνά έχει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
Όσο για το ότι το κράτος έχει το μονοπώλιο στη βία δεν είναι ακριβώς έτσι. Η κοινωνία εκχωρεί το δικαίωμα της νόμιμης βίας στο κράτος υπό όρους και συνθήκες. Ποτέ εν λευκώ. Και το αν οι όροι αυτοί τηρούνται ή όχι σε κάθε ιστορική περίοδο είναι υπό συνεχή διαπραγμάτευση. Είναι αληθές πως για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα οι συνθήκες αυτές ίσχυαν. Ισχύουν πάντα; Έχει η παραπάνω θέση εξω-ιστορικό χαρακτήρα; Φυσικά όχι.
Η κοινωνικά βαθειά αντιδραστική και επικίνδυνη θεωρία των δύο άκρων πρέπει να τσακιστεί και να αποκαλυφθεί ο ύποπτος ρόλος της. η θεωρία των δύο άκρων είναι αντεπιστημονική γιατί αρνείται το ρόλο των πολιτικών δυνάμεων σαν εκφραστών συγκεκριμένων κοινωνικών συμφερόντων. Σε μια κοινωνία ταξικά διαστρωματωμένη τα κόμματα εκφράζουν τις ταξικές αντιθέσεις.
Στα πλαίσια αυτά τα άκρα είναι δύο. Τα πολιτικά υποκείμενα που εκφράζουν τα συμφέροντα των αστών κι αυτά που εκφράζουν τα συμφέροντα των εργαζόμενων. Τα πρώτα επιδιώκουν τη διατήρηση του υπάρχοντος κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού συστήματος προς όφελος της κυρίαρχης τάξης. Τα δεύτερα παλεύουν για την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης. Τη μορφή της πάλης δεν την καθορίζει ο κυριαρχούμενος αλλά ο κυρίαρχος. Στο δυαρχικό αυτό σύστημα του πολιτικού διαχωρισμού ακραίες μορφές πολιτικής έκφρασης εμφανίζονται κυρίως στο φάσμα της παράταξης που επιδιώκει με κάθε τρόπο την διατήρησή της στην εξουσία. Αυτή ελέγχει το σύνολο των μηχανισμών και ιδιαίτερα των κρατικών.
Το πιο ακραίο ιστορικό παράδειγμα ακραίων πολιτικών υποκειμένων που αναρριχήθηκαν και στην εξουσία αποτελεί ο ναζισμός και ο φασισμός. Στο αντίθετο πολιτικό φάσμα μπορούν να αναπτυχθούν ακραίες μορφές έκφρασης αλλά αυτές δεν παίρνουν ποτέ μαζική πολιτική έκφραση επιπέδου πολιτικού κόμματος. Παίρνουν κυρίως τη μορφή μικρών κλειστών οργανώσεων και σεχτών. Υπάρχουν επίσης ομάδες του αναρχικού χώρου κυρίως οι οποίες επιλέγουν τη σύγκρουση με τις κατασταλτικές του κράτους κυρίως. Η αριστερά δεν έχει καμιά σχέση με τις παραπάνω τακτικές και βρίσκονται εκτός της πολιτικής δράσης της. Η αριστερά οφείλει επομένως να αναπτύξει τη μαζική πάλη του οργανωμένου λαϊκού κινήματος και να αποκαλύπτει καθημερινά, επίμονα και στοιχειοθετημένα τη σχέση κράτους παρακράτους, καθώς και την σχέση που όλα τα παραπάνω έχουν με τη βασική αιτία. Τον καπιταλισμό.
πηγή: eparistera
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.