Στην Ελλάδα είναι κακό να έχεις δίκιο νωρίς...

Επειδή τον τελευταίο καιρό ακούμε διάφορους να λένε διάφορα, όταν όμως έπρεπε να μιλήσουν, σιωπούσαν…

Σας παραθέτω ένα απόσπασμα ομιλίας.

Από ποιον, που και πότε εκφωνήθηκε το συγκεκριμένο απόσπασμα ;

Ποια η συνέχειά του;

Τι περιείχαν αντίστοιχες ομιλίες άλλων στην ίδια εκδήλωση;

 «Φίλες και φίλοι, ας πάρουμε το δόγμα της «πολιτικής ορθότητας». Τις τελευταίες δύο δεκαετίες συνοψίζεται σε κάποιους όρους εμβληματικούς, σε κάποιες έννοιες-κλειδιά, σε κάποια σχήματα που έχουν γίνει ταυτόχρονα κυρίαρχα και παγιδευτικά:

* Οι όροι που συνοψίζουν τη σύγχρονη – και παραπαίουσα στις μέρες μας –«πολιτική ορθότητα» είναι η παγκοσμιοποίηση, η πολύ-πολιτισμικότητα, ο θρίαμβος του Διαφωτισμού, ο «εκδυτικισμός» ολόκληρου του Κόσμου, πολύ πέραν της Δύσης.
* Οι έννοιες που σηματοδοτούνται από τους όρους αυτούς, είναι η κατάργηση των εθνικών κρατών
-- είτε από τα πάνω κι απ’ έξω: Μέσα από την απελευθέρωση των αγορών και των επικοινωνιών που καταλύουν τα σύνορα.
-- είτε από τα κάτω κι από τα μέσα: Με τη μαζική εισροή μεταναστών που αλλοιώνουν την εθνική σύνθεση των κοινωνιών και δημιουργούν πολύ-πολιτισμικά σύνολα στη θέση τους. Οπότε οι συλλογικές ταυτότητες ισοπεδώνονται και τη θέση τους παίρνουν ατομο-κεντρικές κοινωνίες, όπου μετράνε ατομικά προτάγματα δικαιωμάτων και οικονομικής αποδοτικότητας, όχι συλλογικά προτάγματα ελευθεριών και φαντασιακής συγκρότησης.
* Το θεωρητικό σχήμα που αναδεικνύεται πίσω από τέτοιους παραπλανητικούς όρους και τέτοιες λανθασμένες έννοιες είναι πώς η εξέλιξη είναι «μονόδρομος». Η παγκοσμιοποίηση περιθωριοποιεί και μεταλλάσσει τις εθνικές κοινωνίες, οι εθνικές εξουσίες υποβαθμίζονται, οι εθνικές ταυτότητες βαθμιαία εξαφανίζονται, τα ατομικά δικαιώματα αποσυνθέτουν τα συλλογικά προτάγματα.
Συνεπώς, γι’ αυτούς που ασπάζονται την πολιτική ορθότητα, «πρόοδος» είναι η επίσπευση αυτής της διαδικασίας, η εθελούσια προσχώρηση όλων των κοινωνιών σε ένα κόσμο χωρίς εθνικά κράτη, χωρίς πατρίδες, χωρίς ιδεολογία, χωρίς επί μέρους συλλογικότητες, χωρίς συλλογικούς αυτό-προσδιορισμούς.
Είναι ένας κόσμος που ευαγγελίζεται την «παγκόσμια διακυβέρνηση», αλλά πραγματώνει την παγκόσμια Αυτοκρατορία.
Ένας κόσμος που ευαγγελίζεται την αδελφοσύνη των ανθρώπων, αλλά πραγματώνει την υποταγή των λαών.
Ένας κόσμος που ευαγγελίζεται την απελευθέρωση των συνειδήσεων από «προκαταλήψεις» – εθνικές και θρησκευτικές – αλλά πραγματώνει την ισοπέδωση των πολιτισμών.
Ένας κόσμος που ευαγγελίζεται την παντοτινή Ειρήνη, αλλά φέρνει την αμφίβολη Ειρήνη της Υποταγής και οδηγεί στη βέβαιη έκρηξη των υποταγμένων και τον «Πόλεμο πάντων κατά Πάντων».
Σύμφωνα με τα δόγματα της «Πολιτικής Ορθότητας», όποιος αντιστέκεται σε αυτή τη μονοδιάστατη έννοια της «προόδου», σε αυτό το μονόδρομο προς την «πρόοδο», σε αυτή τη «μοναδική αλήθεια» για τα πεπρωμένα του ανθρώπου, είναι αθεράπευτα «συντηρητικός», επικίνδυνα «αντιδραστικός».
Και σε αυτή τα δόγματα συνέκλιναν, για να είμαστε ειλικρινείς, τόσο παλαιοί εκπρόσωποι της Αριστερής «μοναδικής αλήθειας», όσο και νεοπαγείς εκπρόσωποι της «νεοφιλελεύθερης αποκάλυψης».
Κι έγινε μια διπλή «μετάλλαξη»: Παλαιοί αριστεροί μετέτρεψαν το Διεθνισμό της Αριστεράς, που ήταν αλληλεγγύη μεταξύ λαών και τάξεων που πάλευαν για την Απελευθέρωσή τους πέρα από εθνικούς διαχωρισμούς, σε ισοπέδωση της πολιτισμικής ιδιο-προσωπείας όλων των λαών.
Ενώ νεοπαγείς υπέρ-φιλελεύθεροι μετέτρεψαν την ελευθερία όλων των κοινωνιών να αξιοποιήσουν τα «συγκριτικά του πλεονεκτήματα» και να αυξήσουν τον πλούτο και την ευημερία τους, σε ελευθερία διακίνησης κερδοσκοπικών κεφαλαίων που διέλυε τον παραγωγικό μηχανισμό κάθε τοπικής οικονομίας.
Οι μεταλλαγμένοι Αριστεροί μετέτρεψαν το διεθνισμό της απελευθέρωσης των λαών σε παγκοσμιοποίηση υποταγής των εθνών. Και οι μεταλλαγμένοι νεοφιλελεύθεροι μετέτρεψαν την ελευθερία της επιχειρηματικότητας σε ασυδοσία της κερδοσκοπίας. Κι από τον «Πλούτο των Εθνών» που ύμνησε κάποτε ο Άνταμ Σμίθ, κατέληξαν, χωρίς να το πολύ-καταλάβουν, στη διάλυση των εθνών.
Αυτή η σύγκλιση – και η σύμπλευση – μεταλλαγμένων Αριστερών και μεταλλαγμένων νεοφιλελεύθερων, δημιούργησε ένα τείχος «πολιτικής ορθότητας» πάνω στο οποίο προσέκρουε κάθε απόπειρα κριτικής σκέψης, κάθε πολιτική πέρα από «μονόδρομους» που εξελίσσονταν ταχύτατα σε μείζονα κοινωνικά αδιέξοδα.
Μέχρι που εμφανίστηκαν σε όλες τις χώρες - λίγοι στην αρχή - πολιτικοί διανοούμενοι, που άρχισαν να αμφισβητούν αυτά τα δόγματα. Μέχρι που έφτασε η διεθνής κρίση να τα κονιορτοποιήσει πλήρως.
Ο x είναι μια τέτοια περίπτωση Πολιτικού Διανοούμενου, που το επιχείρησε αυτό στην Ελλάδα. Διακριτικά στην αρχή, με το πρώτο βιβλίο του για την παγκοσμιοποίηση, του 2003 («Παγκοσμιοποίηση. Ιστορική θέση και προοπτική»), όταν κατέγραψε συστηματικά και ταξινόμησε τις βασικές σχετικές θεωρίες για το φαινόμενο αυτό. Εδώ η κριτική του είναι έμμεση πλην σαφής. Καταγράφοντας τις διαφορετικές θεωρίες και δείχνοντας τα όρια, τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις τους, σχετικοποιεί και την απόλυτη αλήθεια που υπονοούν τα δόγματα της «πολιτικής ορθότητας.
Με το δεύτερο βιβλίο του για την παγκοσμιοποίηση του 2004 (Το ενεργητικό δημοκρατικό κράτος), προχωρά ένα τολμηρό βήμα πιο πέρα: μιλάει για το δημοκρατικό εθνικό κράτος, και τις ανάγκες μετασχηματισμού του στον 21ο αιώνα. Υποστηρίζοντας σαφώς πλέον ότι το εθνικό κράτος πρέπει και μπορεί να επιβιώσει, δεν είναι παρωχημένο κατάλοιπο του παρελθόντος αλλά αίτημα και προϋπόθεση του μέλλοντος. Φτάνει να μεταρρυθμιστεί από περίκλειστο κράτος-φρούριο σε δημοκρατικό κύτταρο ανοιχτής κοινωνίας σε ένα ανοιχτό κόσμο.
Κι έρχεται με το τρίτο βιβλίο του, αυτό που συζητάμε σήμερα, να πάει ακόμα πιο πέρα. Παίρνει το παράδειγμα μιας χώρας που αποτέλεσε ανέκαθεν το «εργαστήρι του σύγχρονου καπιταλισμού», τη Βρετανία, μια χώρα που υπήρξε πολύ-πολιτισμική πολύ πριν ανακαλύψουν τον όρο οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι και καταδεικνύει πως τίθενται τα προβλήματα της ταυτότητας και τα αιτήματα μεταρρύθμισης της κοινωνίας, όχι για να καταργηθούν οι συλλογικές ταυτότητες, αλλά για να μετασχηματιστούν ώστε να επιβιώσουν.»



Όποιος ξέρει την απάντηση, ξέρει τι πρέπει να κάνει και στις επερχόμενες εκλογές…



Χρυσαφίτης