Μπορούμε να επιβιώσουμε; Μπορούμε άραγε να ελπίζουμε ακόμη;

του Δημήτρη Πλαταρά

 Η κατάσταση δείχνει πλέον να οδηγεί την χώρα αλλά και την ίδια την ελληνική κοινωνία στο γκρεμό.  Οι κοινωνικές τάξεις έχουν υποστεί απομείωση των εισοδημάτων τους πάνω από 40%.  Η αρχή έγινε με τους δημόσιους υπαλλήλους, ακολούθησαν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι ενώ την σκυτάλη πήραν αμέσως οι πολυ μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις οι οποίες εν προκειμένω αποτελούν την ραχοκοκαλιά της Ελληνικής οικονομίας.  

Το κακό όμως δεν σταμάτησε εδώ.  Οι μειώσεις των μισθών, σε συνάρτηση με την περικοπή των δώρων εν αρχή και την πλήρη εξαφάνισή τους στην συνέχεια, οδήγησε σε αυτόματη πτώση του προς κατανάλωση διαθέσιμου εισοδήματος (disposable income) των καταναλωτών.  Παρεπόμενη ενέργεια αυτού ήταν η μείωση των εισοδημάτων του Δημοσίου απο την άμεση φορολογία (ΦΠΑ κλπ) και εκτροχιασμός του προϋπολογισμού.  Οι κυβερνώντες βλέποντας τα αποτελέσματα, αυτά προχώρησαν όχι μόνο σε περαιτέρω αύξηση των υφισταμένων φόρων αλλά δημιούργησαν και νέους.  Η επικοινωνιακή παράκρουση από τα ΜΜΕ αλλά και ο ερασιτεχνισμός των διοικούντων δημιούργησε μια νέα σπειροειδής κριση του δημοσιονομικού.  Νέα πτώση της κατανάλωσης, νέα αδυναμία εκπλήρωσης στόχων του προϋπολογισμού.  Φαύλος κύκλος;  Μα φυσικά ναι.  Το γελοίο της υπόθεσης ήταν ότι πολλοί είχαν προβλέψει τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής.  Καθηγητές πανεπιστημίου, οικονομικοί αναλυτές αλλά και άλλοι πολλοί είχαν προειδοποιήσει.  Όμως το κακό συνεχιζόταν και συνεχίζεται.  Φτάσαμε έτσι αισίως στόν Μάρτη του 2012 κι αυτό που βλέπουμε όπου κι αν κοιτάξουμε είναι η ίδια απελπισία στα πρόσωπα όλου του κόσμου.  Ανασφάλεια, φόβος για το αύριο, ανησυχία, ανησυχία ανησυχία!!!  Που στο διάβολο το πάνε;

Ένας λαός χωρίς ελπίδα δεν γνωρίζουν ότι δεν λογαριάζει τίποτα; Ένας λάος χωρίς όνειρα δεν γνωρίζουν ότι δεν έχει αναστολές; Δεν πήραν μαθήματα από τις βίαιες αντιδράσεις τόσων πολιτών τα δυο τελευταία χρόνια;  Δεν βλέπουν την κλιμάκωση στις αντιδράσεις αυτές;  Δεν καταννοούν την ηρωοποίηση  των προσώπων που προπηλακίζουν τους πολιτικούς;  Δεν βλέπουν οτι η ελληνική κοινωνία στο μεγαλύτερο μέρος της πλέον, ταυτιίζεται και επικροτεί την χειροδικία προς τους πολιτευτές ή μήπως επιζητούν επίτηδες την δημιουργία εσωτερικής αναταραχής και αναρχίας, για να μας σερβίρουν και πάλι έναν "σωτήρα";  Έναν "σωτήρα" ο οποίος θα μας "λύσει" το πρόβλημα, περιορίζοντας όμως τις ατομικές ελευθερίες μας και τα συνταγματικώς κατοχυρωμένα δικαιώματά μας;  Η Κα Άννα Ψαρούδα Μπενάκη ανακοινώνοντας στον Κο Παπούλια την ανάληψη των καθηκόντων του, τον Φεβρουάριο του 2005, είπε τα εξής:

Τα εθνικά σύνορα κι ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν, χάριν της ειρήνης και της ευημερίας και της ασφάλειας στην διευρυμένη Ευρώπη. Τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά ίσως και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων.  Πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης.

Κανεις δεν μπορεί να αμφισβητήσει το πιο πάνω ντοκουμέντο, διότι υπάρχει βιντεοσκοπημένη η ανακοίνωση (http://www.youtube.com/watch?v=j-hEhZb5M_k).  Άραγε πόσα γνώριζε η Κα Πρόεδρος της Βουλής τότε; Δάκρυσε, συγκινήθηκε άραγε ο ανώτατος πολιτειακός αρχών της πατρίδας μας;  Ούτε τον παραμικρό μορφασμό δεν έκανε.  Δάκρυσε όμως και συγκινήθηκε τον περασμένο Οκτώβρη, παραπονούμενος ότι είναι πατριώτης και πολέμησε ως 13χρονος κατά των Γερμανών, λέγοντας ότι δεν του άξιζε τέτοια αντιμετώπιση απο τον λαό.  Μα η λαϊκή κυριαρχία κε Πρόεδρε είναι το θεμέλιο του πολιτεύματος, διότι όλες οι εξουσίες (ακόμη και η δική σας) πηγάζουν από το λαό και υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους (άρθρο 1 του Συντάγματος).  Προς τι λοιπόν το δάκρυ, όταν μιλά ο κυρίαρχος λαός;

Κλείνοντας θα ήθελα να πω να μην απελπιζόμαστε, να κρατήσουμε την φλόγα της ελπίδας ζωντανή, να αγωνιζόμαστε καθημερινά για την ανεξαρτησία μας και για την υπερηφάνεια του μεγάλου Έθνους μας.  Να μην περιμένουμε να βρεθεί το κεφάλι μας μεταξύ πάγκου και πέλεκυ, αλλά να αντιδράσουμε σήμερα και να συμπαρασταθούμε σε όλους όσους αγωνίζονται για κοινωνική δικαιοσύνη. Επίσης ας σταματήσουμε πλέον να αγοράζουμε εισαγόμενα προϊόντα και ας υποστηρίξουμε τα ελληνικά.  Ας αφήσουμε τους καναπέδες μας κι ας βγούμε στους δρόμους να διεκδικήσουμε όλα αυτά που μας ανήκουν.