Μέσα στο κύμα της ελπίδας, κόντρα στο ρεύμα της ενσωμάτωσης

Παναγιώτης Μαυροειδής

Είναι  να μην  χαίρεται κανείς  όταν βλέπει τη Λαγκάρντ ή τον Σόϊμπλε να κάνουν κάθε λίγο δηλώσεις πανικού, για τους τριγμούς στην ευρωζώνη, αν  τυχόν ‘’ξεφύγει η κατάσταση στην Ελλάδα’’; Ακόμη κουδουνίζουν στα αυτιά μας οι έμπλεες ‘’ υπευθυνότητας’’ εκκλήσεις στη φάση των διερευνητικών για σχηματισμό κυβέρνησης με βασικό κριτήριο την μη αμφισβήτηση της ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Αλλά και να βλέπεις ένα καταγέλαστο Βενιζέλο και ένα ζεματισμένο καταλλήλως Σαμαρά, να ξιφουλκούν κατά των (ανύπαρκτων) κομμουνιστικών κινδύνων, είναι μια κάποια ικανοποίηση μέσα στο ζόφο της ανεργίας και της άγριας λιτότητας.

Όσο περνάνε μέρες τους πονάει όλο και περισσότερο: Η Ελλάδα, χώρα πειραματισμού των  αντικοινωνικών πολιτικών και κοινωνικών συνταγών του ΔΝΤ και της αντιδραστικής διεξόδου από την καπιταλιστική κρίση, καθίσταται την ίδια στιγμή, και η χώρα  της ελπιδοφόρας εξαίρεσης σε όλη την Ευρώπη. Πουθενά αλλού δεν είχαμε τόσο εκκωφαντικό και καταιγιστικό ξήλωμα του πολιτικού συστήματος, που αντιπροσώπευσε στα μάτια των εργαζομένων τον συνασπισμό εφαρμογής των μνημονίων.

Αυτή η ψήφος δεν θέλει διόρθωση. Αναγκαία είναι η πορεία μπροστά και αριστερά. Και με την ψήφο στις ερχόμενες εκλογές και με το μαζικό πολιτικό αγώνα, την απεργία, τη διαδήλωση, την πλατεία, την οργάνωση, τη συλλογικότητα.

Δε φοβόμαστε την αναμέτρηση. Το πρώτο βήμα της μαζικής εκλογικής απελευθέρωσης, αναζητεί την κατεύθυνση του. Ένα βηματισμό σύγκρουσης με τους πυλώνες των μνημονίων. Την  ρήξη με την πολιτική της ΕΕ, την αποδέσμευση από ευρώ και ΕΕ, που κυοφόρησαν, σχεδίασαν και επέβαλλαν τα μνημόνια. Τον κλονισμό και την ανατροπή της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας, που μάχεται υπέρ βωμών και εστιών, όχι της πατρίδας, αλλά των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων της επί του λαού και πάνω στη δυστυχία του.

Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τρομάξει με την ίδια του την επιτυχία, την δυναμική που θα μπορούσε να έχει το θαρραλέο άνοιγμα της αντιπαράθεσης με τον ταξικό και πολιτικό αντίπαλο.

Από την όπως-όπως απόσυρση  κάθε ‘’μονομερούς ενέργειας’’ και καταγγελίας της δανειακής σύμβασης και του χρέους, στη δέσμευση του Δραγασάκη για εξυγίανση-τάϊσμα των τραπεζών και μετά πώληση τους σε ιδιώτες.

Από την πρόταση για πρωθυπουργία στον Αρσένη των ΜΑΤ και του μακελειού των εξεταστικών κέντρων του 1998  για να κάτσει ο γάμος με την αρχιτέκτονα του πρώτου μνημονίου Κατσέλη, στους όρκους πίστης του Τσίπρα  ‘’θα κάνω ότι μπορώ για να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ’’.

Από την αναζήτηση ‘’υγιούς επιχειρηματικού περιβάλλοντος’’, στην καθαρή  μετατόπιση αναζήτησης ‘’ευρωπαϊκής λύσης’’ με αφετηρία τον Ολάντ.

Το μήνυμα είναι το ίδιο: ‘’Θα πάμε ήρεμα, ομαλά και εντός πλαισίων. Κανείς, από το ΔΝΤ έως την ΕΕ και από το ΝΑΤΟ έως τον Μυτιληναίο,  δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από μια κυβέρνηση με πυρήνα τις δυνάμεις της αριστεράς’’.

Μα μήπως τα θέλει και ο λαός αυτά; Πολλοί μίλησαν για την έξυπνη ‘’πρόταξη της άμεσης λύσης’’ από το ΣΥΡΙΖΑ. Άκοπα, χωρίς τρεξίματα, συγκρούσεις και περιπέτειες. Λες και έχει να διαλέξει η αριστερά. Λες και ο αγώνας δεν είναι ανάγκη, αλλά ιδεολογική εμμονή.

Δεν είναι η πρώτη φορά στην  πρόσφατη ιστορία που παίχτηκε το σενάριο αυτό. Θυμόμαστε το σύνθημα του ΠΑΣΟΚ ‘’στις 18 σοσιαλισμός!’’ και το όχημα για αυτό την ‘’αυτοδύναμη σοσιαλιστική κυβέρνηση’’.

Επανάληψη της ιστορίας;  Ούτε για πλάκα! Στις συνθήκες εκείνες ένας επιθετικός ρεφορμισμός, ήταν αναγκαίος για να ενσωματωθεί ένα ρηξιακό μεταπολιτευτικό αντιιμπεριαλιστικό αριστερό κίνημα. Αλλά είχε και κάποιο χώρο. Δανειζόμενος φυσικά και από το μέλλον. Μπόρεσε έτσι  να διπλασιάσει τους κατώτατους μισθούς με νομοθετικές πράξεις, να κρατικοποιήσει τις προβληματικές μοιράζοντας ελπίδες για απασχόληση, να κάνει βήματα εκδημοκρατισμού. Από το 81 στο 85 και το πρώτο σταθεροποιητικό πρόγραμμα του Αρσένη, χρειάστηκαν μόλις 4 χρόνια για την αντιστροφή. Και το 89 η μεγάλη κατάρρευση και μετάλλαξη προς ένα κλασσικό αστικό κόμμα πρωτοπόρο σε όλους τους αντιδραστικούς μετασχηματισμούς.

Κανένα αντίστοιχο κενό χώρο δεν βρίσκει μπροστά του, ο αμυντικός ρεφορμισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο τα δόντια της ΕΕ και την πραγματικότητα της κοινωνικής καταστροφής μέσα στην βαθειά καπιταλιστική κρίση. Μην παραμυθιαζόμαστε. Σείεται ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση από την εφαρμογή του Νέου Δημοσιονομικού Συμφώνου. Η προοπτική ενός επόμενου βήματος ανατροπής των μνημονίων και του ζυγού της ευρωζώνης είτε θα αναζητηθεί με όρους μαζικής αγωνιστικής εγρήγορσης είτε θα συνθλιβεί οικτρά στα γρανάζια μιας κεντροαριστερής διαχείρισης τύπου Πρόντι. Ακόμη και ένα διστακτικό και ασύνδετο ‘’όχι στο ευρώ’’, μπορεί να δυναμιτίσει τα πάντα.

Να φοβόμαστε λοιπόν και να ξορκίσουμε την ‘’προδοσία’’ της φιλο-ΕΕ αριστεράς ή να περιμένουμε να δοκιμαστεί;  Μάλλον πρέπει να δούμε αντίστροφα τα πράγματα. Ο κανόνας της τελευταίας δεκαετίας μιλάει για σοσιαλδημοκρατικοποίηση και απο-κομμουνιστικοποίηση της αριστεράς στις τρείς μεγάλες  καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ, Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία. Με περιθωριοποίηση ή και εξαφάνιση της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς. Οι εργαζόμενοι δεν κέρδισαν, αντίθετα. Η αριστερά δεν δυνάμωσε, υποχώρησε. Οι ιδέες της, οι αξίες της, κλονίστηκαν ακόμη περισσότερο, δίνοντας χώρο και στην ακροδεξιά.

Ε, ναι λοιπόν, η Ελλάδα μπορεί και εδώ να κάνει την έκπληξη.  Ο δρόμος της αριστεράς δεν είναι αυτός της Γαλλίας. Το ρεύμα του κοινωνικού ταξικού αγώνα για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, των ανέργων, των νέων, των φτωχών, χρειάζεται αυτοτελή συγκρότηση και ανάπτυξη.  Η  αντικαπιταλιστική αριστερά, είναι παρούσα και μπροστά στην πρόκληση ενός θετικού μετασχηματισμού και συνάντησης με τις αντι-ΕΕ διαθέσεις, τις επαναστατικές αναζητήσεις.

Η πίεση πάνω στην επαναστατική αριστερά για υποταγή στο ρεύμα της ενσωμάτωσης, αποτελεί έκφραση της οξύτητας της ταξικής πολιτικής σύγκρουσης. Αλλά και απόδειξη της δυναμικής που εμπεριέχει η παρουσία του αντικαπιταλιστικού αντιϊμπεριαλιστικού  πόλου. Και στην πολιτική ισχύει ότι και στον άμεσο οικονομικό αγώνα. Δεν μπορείς να υπερασπίσεις καταχτήσεις, αν δεν διεκδικήσεις αποφασιστικά την ποιοτική διεύρυνση τους. Αυτό είναι και το στοίχημα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ…Ένα μέτωπο αντικαπιταλιστικών, αντι-ΕΕ δυνάμεων, στη βάση ενός άμεσου προγράμματος ανατροπής της επίθεσης και εργατικής λαϊκής συσπείρωσης με προοπτική, αποτελεί άμεση προτεραιότητα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μετά και την πρωτοφανή απόσυρση του ΚΚΕ από κάθε λογική άμεσου πολιτικού αγώνα, αποκτά ένα ρόλο ίσως και δυσανάλογο με το αριθμητικό της μέγεθος.