Το ΠΑΣΟΚ, και όμως, είναι εδώ (Γιατί αυτή η χώρα είναι και θα είναι ΠΑΣΟΚ)

Εμφανίστηκε μία ημέρα ξαφνικά στη συντηρητική Ελλάδα με το σάπιο κομματικό και πολιτικό σύστημα ο Α.. Ήρθε σωτήρας σε μία χώρα, την οποία βασάνιζε η δεξιά (που και αυτή κάποτε ως δημοκράτης σωτήρας είχε έρθει). Ηγέτης. Μεγάλος ηγέτης ο Α. Πήρε μαζί του το λαό, του έταξε ότι θα τον κάνει εξουσία: «Ο λαός στην εξουσία». «Ήρθε η ώρα της αριστεράς», «οι έχοντες να πληρώσουν», «έξω από την Ε.Ε.», «έξω από τις τυραννικές συμβάσεις», «Ε.Ο.Κ. και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «Μέρκελ, Σαρκοζί υπάλληλοι των τραπεζικών» και άλλα τέτοια νόστιμα.

Ο Α. αντιμετωπίστηκε ως απειλή από τα μέσα γιατί οι ήδη βολεμένοι δεν ήθελαν τώρα ξαφνικά, άλλοι, νεοφερμένοι να πάρουν τις καρέκλες τους. Και πλανήθηκε πάνω από την Ελλάδα η κομμουνιστική απειλή. Δεν μάσησε όμως ο λαός. Τον ψήφισε. Ξεπούλησε από ελπίδα ο Α.

Βασική δέσμευση του Α. ήταν οι κρατικοποιήσεις. Οπότε κρατικοποίησε το κράτος.
Έφτιαξε άλλο ένα δημοσίων υπαλλήλων, να το χειρίζεται άλλο ένα δημοσίων λειτουργών, με μάνατζερ το κράτος. Σατανική διοικητική δομή! Τον κομμουνισμό δεν τον έφερε γιατί δεν συνέφερε καθώς κάπως έπρεπε αυτή η διοικητική δομή να χρηματοδοτείται. Έτσι το κράτος των δημοσίων υπαλλήλων ήταν αυτοχρηματοδοτούμενο (ΙΚΑ, ΜΙΚΑ, σύκα κλπ). Το κράτος των λειτουργών από τον ιδιωτικό τομέα (φόροι, κρατήσεις, ΦΠΑ κ.ά.). Και το κράτος του Α. δεν πήρε τίποτε από τον κόσμο. Είχε κάποιους καλούς φίλους που του δάνειζαν άτοκα και αποπληρώνοντας σε είδος (δημόσια έργα, προτεραιότητα στις προμήθειες πχ εξοπλισμών κλπ).

Αυτό το κράτος-του κράτους-ω κράτος λοιπόν γιγαντώθηκε λίγο. Και από ό,τι αποδείχτηκε, αυτοί οι φίλοι δεν ήταν και πολύ εντάξει γιατί άτοκα έλεγαν τα δάνεια, αλλά μια χαρά έντοκα ήταν έτσι που ξεπληρώνονταν και ο Α. έπρεπε να βρει λεφτά. Από τον λαό όμως δεν ήθελε να πάρει, οπότε σωστά και αυτός πήγε σε άλλους φίλους και δανείστηκε. Στην Ευρώπη πήγε. Ευτυχώς δηλαδή, που δεν μας έβγαλε που έλεγε.

Για να αποπληρωθούν αυτά τα δάνεια κάποιος έπρεπε να παράγει, για να βγάλουμε λεφτάκια να αποπληρώσουμε τα επίσημα δάνεια. Σκέφτηκε να πει σε κάποιους δημόσιους υπαλλήλους να δουλέψουν, αλλά ευτυχώς δεν το έκανε, γιατί ήδη τους πίεζαν πολύ οι συνδικαλιστές με τα δίκαια αιτήματα και δεν είχαν χρόνο. Σκέφτηκε τον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος τι να πρωτοπληρώσει; Για αυτό του έκανε λίγο τα στραβά μάτια (μην κόβεις και όλες τις αποδείξεις βρε αδερφέ). Του πέρασε από το μυαλό να απευθυνθεί και στους φίλους που τον χρηματοδοτούσαν, αλλά και αυτοί είχαν ξεπαραδιαστεί από τα δημόσια έργα και τις … διευκολύνσεις.

Φαύλος κύκλος. Ξαναδανείστηκε. Και μία από τα ίδια. Ευτυχώς που δεν είχε βιαστεί να πραγματοποιήσει εκείνο το αντι-ευρωπαϊκό προεκλογικό συνθηματάκι και κάποιος πλήρωνε το κράτος-του κράτους-ω κράτος που τον ψήφιζε και τον στήριζε.

Μα κάποια ημέρα τελείωσαν τα λεφτά και δεν ξέρω ποιο μέρος του κράτους-το κράτος-ω κράτος στο οποίο επενδύθηκαν δεν απέδωσε… Άρα, ο Α. και το κόμμα του έπρεπε να κόψει τον μπουφέ – που στέρεψε – και να φέρει το λογαριασμό, μα κανείς δεν ήθελε να τον πληρώσει.

Έκανε λοιπόν το κόμμα του μία σύμβαση για να πάρει και άλλα λεφτά. Αλλά θα ήταν τα τελευταία – είπαν. Και μου φάνηκε πως το είπαν ντεκλαρέ (μπροστά δεν ήμουν κι όλας). «Κάνε κάτι με το κράτος-του κράτους-ω κράτος και τους χρηματοδότες του». Και όπου και όπως μπορούσε το έκανε. Αλλά, όπως φοβόταν, κανείς δεν ήθελε να τον ψηφίσει, ούτε καν φίλος να τον στηρίξει οικονομικά πια. Άφησε απλήρωτο το λογαριασμό ο κόσμος, ξεσηκώθηκε λαός και Κολωνάκι για αλλού, που του έταξαν άλλο μπουφέ. Ίδιο μενού.

Τώρα δεν θυμάμαι να σου πω… Αυτό μου το έχουν πει ότι συνέβη ή όνειρο το είδα και κάτι θα συμβεί;

Η.Π.