Ομιλία Βασίλη Οικονόμου στη Βουλή για τον Προϋπολογισμό του 2015, 04-12-2014

Εθνική Συνεννόηση έστω την ύστατη στιγμή

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ιωάννης Δραγασάκης): Ο κ. Οικονόμου έχει το λόγο.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: Κύριε Πρόεδρε, η συζήτηση για τον προϋπολογισμό είναι πραγματικά κορυφαία στιγμή για το Κοινοβούλιο, καθώς είναι ο βασικός νόμος του κράτους. Είναι η στιγμή όπου οι πολιτικές παρατάξεις, πέρα από τη λογική τους για την οικονομική κατάσταση της χώρας, εκθέτουν και το σχέδιό τους για τη διακυβέρνηση της χώρας. Ουσιαστικά ο προϋπολογισμός αντανακλά το πολιτικό σχέδιο κάθε παράταξης για το πώς θα κυβερνηθεί η χώρα και, αν υπάρχει τέτοιο σχέδιο, πώς μπορεί να προχωρήσει αυτή η χώρα στο μέλλον με ευημερία και σ’ έναν δρόμο που να μπορέσει να διορθώσει τα κακώς κείμενα που ζούμε τα τελευταία χρόνια.

Υπ’ αυτή την έννοια, ο προϋπολογισμός του 2015 έχει την αξία του και τη σημασία του για το πώς οι πολιτικές παρατάξεις βλέπουν την εξέλιξη των πραγμάτων σ’ αυτή την ιστορική καμπή της χώρας.

Κάθε χρόνο ομιλώ κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού. Αυτή τη συζήτηση που γίνεται σήμερα τη χαρακτηρίζει ένα στοιχείο περίεργο, θα έλεγα, κύριοι Υπουργοί. Ποιο είναι το στοιχείο αυτό; Δεν έχει το δραματικό χαρακτήρα του προϋπολογισμού του 2011. Το Δεκέμβριο του 2010, όντας η χώρα πάνω «στην κόψη του ξυραφιού» μετά από το πρώτο μνημόνιο, η τοποθέτηση του κάθε πολιτικού και της κάθε παρατάξεως είχε την κρισιμότητα και τη δραματικότητά της.

Σήμερα, μετά από τέσσερα χρόνια και αφού έχουν απορροφηθεί οι κραδασμοί εκείνης της περιόδου, αλλά και των επόμενων ετών, βρισκόμαστε μέσα απ’ αυτόν τον προϋπολογισμό μπροστά σε διλήμματα και σε σταυροδρόμια.

Πού πάει η χώρα; Πώς θα πάει η χώρα; Ποιο είναι το σχέδιο τελικά που η κάθε παράταξη θα καταθέσει; Και αν τελικά μπροστά μας έχουμε και την κάλπη, ποια είναι η στάση του ελληνικού λαού σε αυτό το σχέδιο το οποίο κάθε παράταξη καταθέτει;

Αυτό το οποίο εγώ τουλάχιστον θέλω να καταθέσω σήμερα εδώ είναι η επιφυλακτικότητά μου απέναντι σε ένα αφήγημα που καταθέτει η Κυβέρνηση, το οποίο παρουσιάζει την εξισορρόπηση των οικονομικών μεγεθών, δηλαδή το πρωτογενές πλεόνασμα, τη σταθεροποίηση της οικονομίας, κάτι που είναι –και πρέπει να το δεχθούμε όλοι- είναι μια θετική εξέλιξη μετά τα δραματικά γεγονότα του 2008, 2009 και του 2010. Σήμερα συζητάμε σε άλλη βάση και αυτό είναι γεγονός και πιστώνεται στην Κυβέρνηση.

Αυτό, όμως, είναι ένα στοιχείο της πολιτικής για τη χώρα. Είναι η βάση για να συζητάμε. Είναι μια αμυντική στάση, όμως, το να μένω εκεί. Δηλαδή, ακούω του κυβερνητικούς Βουλευτές και τους Υπουργούς που πανηγυρίζουν για την επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος ή τέλος πάντων για τη σταθεροποίηση της οικονομίας. Καλό είναι. Δεν αντιλέγει κανένας.

Το ερώτημα, όμως, ποιο είναι; Μετά από πέντε δραματικά χρόνια, δεν ήρθε η ώρα, δεν έρχεται η ώρα, δεν πρέπει να έρθει η ώρα της ανάπτυξης, δηλαδή να αντιστραφούν οι κοινωνικοί δείκτες της καταστροφής αυτής της χώρας, είτε λέγεται ανεργία, είτε εισόδημα, είτε δυνατότητα κοινωνικής προστασίας;

Το κοινωνικό κράτος ήταν πολύ ακριβό στη χώρα. Τη δεκαετία του ’80, του ’90 και του ’00, με πολύ πλουσιοπάροχο τρόπο, οι τότε κυβερνήσεις -και οι δύο κυβερνήσεις διαχρονικά και διαπαραταξιακά- μοίρασαν. Και μην μένετε στο ότι συμβολικά στη μνήμη του λαού έχει μείνει ένας πολιτικός που είπε «δώστα όλα». Όλοι έδωσαν το κατιτίς τους, άλλοι λίγο, άλλοι περισσότερο.

Σήμερα, λοιπόν, γίνονται συζητήσεις γιατί δεν κλείνει ακόμα ο μνημονιακός κύκλος. Περιμένουμε ακόμα τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης -εγώ δέχομαι ότι γίνεται διαπραγμάτευση- για να κλείσει ο μνημονιακός κύκλος, για να μπουν οι τελικές υπογραφές, να γίνει αξιολόγηση και να πούμε ότι θα δοθεί η τελευταία δόση για το 2014, να πληρωθούν τα ομόλογα και να μπούμε, υποτίθεται, σε ένα νέο κύκλο, -όχι υποτίθεται, έτσι είναι η ροή των πραγμάτων-, στο μεταμνημονιακό κύκλο.

Και ερωτώ: Αυτή η πορεία της χώρας δεν πρέπει να γίνει υπό καθεστώς και υπό συνθήκη συναίνεσης των βασικών παρατάξεων αλλά και όλων των πολιτικών παρατάξεων οι οποίες τέλος πάντων είναι στην Αίθουσα ή βρίσκονται στο κοινωνικό γίγνεσθαι; Ποια είναι αυτή η συναίνεση που εμείς παρατηρούμε και βλέπουμε λειτουργώντας ως μια κλασικού τύπου ευρωπαϊκή χώρα; Καμία! Αυτή είναι μεγάλη αδυναμία της Κυβέρνησης και της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, κύριε Τσουκαλά, η οποία δεν ανταποκρίνεται στα μηνύματα των καιρών και του λαϊκού παράγοντα, που λέει ότι πρέπει να βρούμε τις συναινέσεις για βασικά ζητήματα τα οποία αφορούν την πορεία του τόπου και τον πυρήνα της πολιτικής και πραγματικής παρουσίας αυτής της χώρας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

Να σας πω εν συντομία τέσσερα σημεία στα οποία μπορεί να υπάρξει αυτή η συναίνεση και η συνάντηση όλων των πολιτικών δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου;

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ιωάννης Δραγασάκης): Αφήσατε, όμως, τα σημεία στο τέλος. Κάντε το τηλεγραφικά.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: Δεν θα εμβαθύνω. Άλλωστε, υπάρχει σε εξέλιξη μια πολιτική κίνηση Βουλευτών, η οποία αναλύει -και θα υπάρξει η δυνατότητα τις επόμενες μέρες να αναλύσει- ποιες είναι οι συναινέσεις και πώς μπορούν να γίνουν συναινέσεις.

Τα τέσσερα σημεία, λοιπόν, είναι τα εξής:

Πρώτον η διαχείριση του δημόσιου χρέους. Πρέπει να υπάρχει ένα μίνιμουμ συνεννόησης, ποιες είναι οι εθνικές προτάσεις.

Δεύτερο σημείο είναι η συνταγματική αναθεώρηση. Πρέπει να ξεκινήσει από αυτήν τη Βουλή η συνταγματική αναθεώρηση για να ολοκληρωθεί στην επόμενη.

Τρίτο σημείο είναι η αλλαγή του εκλογικού νόμου. Πρέπει να τελειώνουμε με τα μπόνους που παραποιούν τη βούληση του ελληνικού λαού.

Τέταρτο και τελευταίο σημείο είναι η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, δηλαδή να μη διαλυθεί η Βουλή σήμερα για αυτόν το λόγο. Για οποιοδήποτε άλλο λόγο ναι. Άλλωστε, όπως ορίζει το Σύνταγμα, αν υπάρχει δυσαρμονία ή αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να περάσει τα νομοσχέδιά της ή την πολιτική της, η κυβέρνηση πέφτει.  

Άρα, αυτά τα τέσσερα σημεία πρέπει να είναι σημεία συνάντησης, συναίνεσης και σύνθεσης κι εκεί να κριθεί κάθε παράταξη ποιες προτεραιότητες έχει και πώς θέλει να πορευτεί στο μέλλον.

Εμείς, λοιπόν –και κλείνω, κύριε Πρόεδρε- εκπροσωπώντας εδώ μια νέα πολιτική κίνηση, το Δημοκρατικό Σύνδεσμο, αλλά και μια νέα συμπαράταξη δυνάμεων στο χώρο της μεταρρύθμισης του ριζοσπαστικού κέντρου και στο χώρο της κεντροαριστεράς, αυτό που έχουμε να πούμε είναι ότι αν υπάρξουν οι συναινέσεις, αν υπάρξει αυτή η διάθεση από τις πολιτικές παρατάξεις, εμείς θέλουμε, μπορούμε και προσφερόμαστε να συμβάλουμε στην επίτευξη αυτής της νέας πορείας για τη χώρα.

Ευχαριστώ.