Περὶ τοῦ μὴ ῥᾳδίως πιστεύειν διαβολῆ

Αναγιγνώσκοντας το άρθρο του κου Γεωργίου Οικονομοπούλου και τις αιχμές του περί χούντας και Δημοκρατίας, όπως αυτό εμφανίζεται σε εφημερίδα της πόλεως μας, έκανα αμέσως την σύνδεση με το γνωστό έργο του Botticelli περί διαβολής ή συκοφαντίας όπως θα λέγαμε οι νεότεροι Έλληνες. Ο οποίος Botticeli βεβαίως ζωγράφισε τον εξαίρετο αυτό πίνακα, ορμώμενος από την γλαφυρότατη περιγραφή που μας άφησε ως ιερή παρακαταθήκη ο Λουκιανός στο έργο του «Περὶ τοῦ μὴ ῥᾳδίως πιστεύειν διαβολῆ». Ας μου επιτραπεί εδώ να σχολιάσω τα γραφόμενα του κου Προέδρου του Δημοτικού μας Συμβουλίου και θα επανέλθω στην περιγραφή του πίνακος αργότερα.

Ομιλεί περί κανόνος μη παραχώρησης της αιθούσης σε συνδυασμούς. Αλήθεια κε Πρόεδρε, ο κανών αυτός είναι γραπτός, αποτελεί τεκμηριωμένη δήλωση πολιτικής του Δήμου μας, είναι μήπως επιταγή του Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων, μήπως ορίζεται σχετικώς στον κανονισμό λειτουργίας του Δημοτικού Συμβουλίου ή τέλος πάντων, νόμος ελληνικός ορίζει σχετική απαγόρευση; Αν όχι, μήπως αποτελεί εθιμικό κανόνα; Πότε εθεσπίσθει ο εθιμικός αυτός κανών; Τι αναφέρει λοιπόν αυτός ο κανών κατά γράμμα για να ενημερωθούν σχετικώς οι συμπολίτες της πόλεως μας;


Διατί κε πρόεδρε δεν τον εφαρμόζετε σε υποψηφίους βουλευτάς, αλλά ταυτοχρόνως τον εφαρμόζετε σε συνδυασμούς της τοπικής αυτοδιοικήσεως; Η αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου δεν είναι άραγε κομμάτι του Μεγαρικού Λαού; Εκεί δεν πρέπει να αναπτύσσουν άραγε τις ιδέες τους οι συνδυασμοί, να προβάλλουν τις απόψεις τους, το όραμά τους, ακόμη κι αν αυτό γίνεται εκτός συνεδριάσεως; Αυτή είναι η Ελλάδα της Δημοκρατίας, της ελεύθερης ανάπτυξης ιδεών, της ανταλλαγής απόψεων, της απρόσκοπτης ελευθεροτυπίας;


Αναφέρεστε στην συνέντευξη τύπου της Διοικήσεως δια το θέμα της αποχετεύσεως, η οποία έλαβε χώρα στην αίθουσα του συλλόγου «ΘΕΟΓΝΙΣ». Μα δεν ήταν συνέντευξη τύπου αυτή κε Πρόεδρε, ήταν βήμα ακατάσχετης ομιλίας του Κου Δημάρχου επί παντός επιστητού και με ανεπέρειστο τρόπο εδόθει μόνο μία ερώτηση στους εκπροσώπους του Τύπου. Δια τούτο ελοιδορηθήκατε από μερίδα αυτού (η οποία εφημερίς, ειρήσθω εν παρόδω, είναι φιλικώς προσκείμενη προς εσάς).


Έφτασε η ώρα να ασχοληθώ πλέον και με την επίμαχη φράση για την οποία αποφάσισα να αποστείλω την παρούσα. Λέτε κε πρόεδρε την φράση «όταν κάποιοι διάβαζαν κάποιοι άλλοι αγωνίζονταν» υιοθετώντας μερικώς, τα λεγόμενα του ομογάλακτου και ομοϊδεάτη πολιτικώς, κου Σηφουνάκη. Αλήθεια, εννοείτε ότι κι εσείς αγωνιζόσασταν κε Οικονομόπουλε;


Σε τι ηλικία ήσασταν τότε (αν δεν με απατά η μνήμη μου είστε γεννηθείς το 1956, άρα κατά την ημερομηνία που εξετράπη το δημοκρατικό καθεστώς της χώρας μας ήσασταν 11 ετών), σε ποια οργάνωση ανήκατε, σε τι ενέργειες, αποστολές και δράσεις λάβατε μέρος; Μήπως ήσασταν ενεργό μέλος σε δίκτυο συζητήσεων φοιτητών για την παλινόρθωση της Δημοκρατίας; Σε ποιο δίκτυο ανήκατε; Ή μήπως διαβάζατε κι εσείς; Αν διαβάζατε κι εσείς την περίοδο αυτή, κάτι απολύτως φυσιολογικό για νέο τέτοιας ηλικίας πρέπει να σας αντιτείνω την νομική φράση «ένοχος ένοχο ου ποιεί». Διότι είστε το ίδιο ένοχος με αυτόν αν θεωρείτε ότι αυτός είναι ένοχος, ή είναι το ίδιο αγωνιστής με εσάς αν θεωρείτε την αφεντιά σας αγωνιστή.


Περιμένω εναγωνίως απαντήσεις στα γραφόμενά μου (όχι ότι πιστεύω ότι θα τα δώσετε, είναι γνωστή η τακτική σας ως συνδυασμός να μην απαντάτε). Ας πάμε στο θέμα του κου Σταμούλη. Αν υπάρχει το παραμικρό που να αφορά το δημοκρατικό παρελθόν του οφείλετε κε Οικονομόπουλε να το κοινοποιήσετε στον Μεγαρικό λαό. Έχουμε δικαίωμα να ξέρουμε ως πολίτες, ως κοινωνία, αν ένας αιρετός της περιοχής μας έχει έστω κι ένα συννεφάκι να θολώνει την διαδρομή του ως πολίτης, έστω κι αν είναι ένστολος πολίτης της χώρας αυτής. Όλοι όσοι γνωρίζουμε τον Στρατηγό, νομίζουμε τα αντίθετα. Σε προκαλούμε να πεις την αλήθεια, και μόνο την αλήθεια.


Μετά την ένταση που αναπτύχθηκε εντός μου, λόγω των ανωτέρω αιτιάσεων μου, ας επιστρέψουμε στην τέχνη. Ας προσπαθήσουμε μαζί να αποκρυπτογραφήσουμε τον περίφημο πίνακα, ο οποίος είναι σχετικός και επίκαιρος με το πραγματευόμενο θέμα.


Η κοπέλα με το μωβ φόρεμα είναι η Συκοφαντία. Είναι γυναίκα υπερβολικά όμορφη, με όμορφο ένδυμα, όμως θυμωμένη ταραγμένη και εξοργισμένη. Κρατεί στο αριστερό της χέρι δάδα που καίει και στο δεξί νεανίαν εκ της κόμης συρόμενον ο οποίος υψώνει προς τον ουρανό τα χέρια του και επικαλείται μάρτυρες τους θεούς για τα λεγόμενά της. Έμπροσθεν της Συκοφαντίας προηγείται ο άνθρωπος με την κουκούλα, ο οποίος έχει βλέμμα άγριο και μοιάζει ασθενικός, αυτός είναι ο Φθόνος. Της Συκοφαντίας όπως παρατηρείτε συμπαρίστανται 2 γυναίκες οι οποίες περιποιούνται την Συκοφαντία αλλά ταυτόχρονα την ενθαρρύνουν να συνεχίσει το διαβολικό της έργο. Μία από αυτές είναι η Επιβουλή και η άλλη η Απάτη. Τελευταία παρατηρούμε την μια τελευταία γυναίκα την Μεταμέλεια, στα μαύρα ενδεδυμένη και ξέπλεκα μαλλιά η οποία στρέφει το κεφάλι της πίσω, δακρύουσα και με ντροπή μεγάλη, κοιτώντας την Αλήθεια, η οποία μας παρουσιάζεται γυμνή.


Εδώ σε θέλω κε Οικονομόπουλε. Ανάγνωσε σε παρακαλώ το κείμενο αυτό. Όχι να το διαβάσεις, να το αναγνώσεις. Κι αν σε αγγίξει, άσε την Μεταμέλεια να σε προσεγγίσει, και πράξε τα δέοντα.






Με ιδιαίτερη εκτίμηση


ΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΓΑΡΩΝ