Ο αντικαπιταλιστικός δρόμος της αριστεράς και οι ‘’Καμμένες’’ ευκαιρίες

Παναγιώτης Μαυροειδής,

Υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην περιφέρεια ΑΤΤΙΚΗΣ

 

Ψυχρολουσία για τον αριστερό κόσμο της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, οι δηλώσεις Τσίπρα για δυνατότητες συγκρότησης ‘’αριστερής κυβέρνησης’’, με στήριξη στους βουλευτές του ακροδεξιού Π. Καμμένου. Θυμίζουμε ότι είχε προηγηθεί δήλωση του τελευταίου ότι συμφωνεί με το οικονομικό πρόγραμμα ου ΣΥΡΙΖΑ, παρουσία του καθηγητή Γ. Σταθάκη σε τηλεοπτική εκπομπή.

‘’Μα τέτοια γκάφα;’’, αναρωτιούνται πολλοί, κατάπληκτοι.

Δυστυχώς δεν πρόκειται για καμία απολύτως γκάφα. Όχι μόνο γιατί δεν υπήρξε καμία -έστω και έμμεση –αναίρεση εκ των υστέρων.

Πρώτα πρώτα είναι  μια λογική κατάληξη, μιας πολιτικής σκέψης που θέτει το ζήτημα της συμμετοχής σε κυβέρνηση και της διαχείρισης εν τέλει, ως αυτοσκοπό ύπαρξης και σαν απόδειξη ‘’χρήσιμου ρόλου’’.

Μας αρέσει δε μας αρέσει  υπήρχε και υπάρχει και  η συστημική  αριστερά και κάθε άλλο παρά περιορίζεται στη ΔΗΜΑΡ.  Ο σχηματισμός  του Φ. Κουβέλη,  λίγο έλλειψε να δώσει ψήφο ανοχής ή/και  να συμμετάσχει στην άθλια διορισμένη από την ΕΕ κυβέρνηση Παπαδήμου.

‘’Δεν έχουμε ταμπού’’, απαντά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με τη σειρά της. Εννοείται, αν είναι να σώσει το λαό, με το σχηματισμό μιας αριστερής κυβέρνησης.  Η αλήθεια είναι πως η αριστερά αυτή έχει ταμπού και είναι κεφαλαιώδη. Δεν μπορεί να θέσει ζήτημα ανατροπής με λαϊκό ξεσηκωμό. Δεν διανοείται να θέσει ζήτημα άλλης εξουσίας και αντικαπιταλιστικής προοπτικής. Αυτή ασφαλώς θα περιείχε και μια άλλη διακυβέρνηση, όπως και θεσμούς εργατικής κοινωνικής δημοκρατίας. Δεν γίνεται περί τούτου η συζήτηση. Ο  στόχος για το ΣΥΡΙΖΑ είναι άλλος: Εδώ και τώρα κυβέρνηση. Με το μισό ΠΑΣΟΚ, με τον ακροδεξιό Καμμένο, με όποιο να είναι, όπως να είναι. Έτσι χωρίς πρόγραμμα…

Φυσικά με τέτοια λογική, η προοπτική μιας άλλης κοινωνικής πορείας, ενώ υποτίθεται ότι ευκολύνεται, απομακρύνεται διαρκώς σαν τη γραμμή του ορίζοντα, καθώς πριν από όλα, διαλύει και παροπλίζει την αριστερά και το εργατικό κίνημα.

Και γιατί όχι κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ που έχουν κυβερνητική πείρα; Έχει άλλωστε υπάρξει ξανά στο παρελθόν, το 89-90, με συμμετοχή της κοινοβουλευτικής διαχειριστικής αριστεράς… ‘’Με τίποτα!’’,  είναι η απάντηση, ‘’άλλαξαν οι καιροί’’. Με τον Π. Καμμένο γίνεται η συζήτηση-λένε- διότι  είναι ‘’αντιμνημονιακή δύναμη’’. Με τον Καμμένο που είναι και αυτός υπερ της συμμετοχής στην ευρωζώνη, που προτείνει ιδιωτικά πανεπιστήμια και ιδιωτικοποίηση των πάντων. Που θέλει εκλογές κάθε 8 χρόνια και ορισμό στρατηγού σε Υπουργό Δημόσιας Τάξης.  Έρμη αριστερά...

Φτάσαμε στη δεύτερη λογική αιτία της πρότασης για κυβέρνηση αριστεράς με στήριξη Καμμένου. H αναγόρευση της δημαγωγικής αντιμνημονιακής ρητορείας σε κριτήριο προοδευτικότητας…Σχεδόν όπως ο ισχυρισμός ότι γυρίζει η γη γύρω από τον ήλιο αποτελεί απόδειξη επιστημονοσύνης.   Τι είναι όμως τα μνημόνια; Ένα βιβλίο, με αράδες; Ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να δει πίσω από τα μνημόνια και να διακρίνει τις αιτίες αλλά και τις στοχεύσεις της πρωτοφανούς επίθεσης του κεφαλαίου. Δεν βλέπει την καπιταλιστική κρίση, τον  αντιδραστικό ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ούτε την ελληνική αστική τάξη. Για  αυτό και είναι υπέρ της παραμονής στην ευρωζώνη και αντικαθιστά τη διαγραφή του χρέους  με  την τριετή μετάθεση-αναστολή πληρωμών.

Δε θα μπούμε στο τεχνικό, αριθμητικό  μέρος της ανύπαρκτης ρεαλιστικότητας για  μια αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με στήριξη στον Καμμένο.

Το σόι προοδευτική κυβέρνηση είναι αυτή που μπορεί να υπάρξει, χωρίς αφετηρία την έξοδο από την ευρωζώνη; Η Νέα Δημοσιονομική Συνθήκη της ΕΕ απαιτεί ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Αυτό, σε καθεστώς εντεινόμενης  φοροαπαλλαγής του κεφαλαίου, σημαίνει όχι απλά εξασθένιση, αλλά εξαφάνιση δημόσιων κοινωνικών πολιτικών. Το Σύμφωνο για το Ευρώ, προβλέπει μείωση των μισθών σε όλη την Ευρώπη, ώστε να συναγωνιστεί η ΕΕ την Κίνα, Ινδία και άλλους ανταγωνιστές της. Πως θα γίνουν αυξήσεις μισθών λοιπόν μέσα στη ευρωζώνη και μάλιστα χωρίς διαγραφή του χρέους;  Τη στιγμή που τα δύο αυτά ζητήματα συγκλονίζουν την Ολλανδία, τη Γαλλία, αλλά και άλλες χώρες του πυρήνα της ΕΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ απλά, συσκοτίζει, αποπροσανατολίζει, αποκοιμίζει επικίνδυνα.

Μα δεν καταλαβαίνουν ότι εκτίθενται; Εύλογο και επίμονο το ερώτημα. Πιστεύουμε πως η πρωτοφανής αυτή δήλωση,  έγινε σχεδιασμένα, με σκοπιμότητα και με στόχευση. Είναι σήμα δέσμευσης για την παραμονή μέσα στα όρια  του συστήματος. Όπως ήταν και η επιστράτευση στα ψηφοδέλτια των Ραυτόπουλου και Κουρουπλή. Είναι απάντηση στο ερώτημα ‘’και αν όμως συμβεί;’’. Μόνο που η απόκριση δεν κοιτάει το λαό και την αριστερά  στα μάτια, αλλά καθησυχάζει τους αντιπάλους του λαού.

Στον κατήφορο αυτό, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα βρει συνενόχους.  Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επικοινωνώντας με τις διαθέσεις του κόσμου (και της λαϊκής βάσης αυτού του χώρου) για πραγματική αλλαγή πορείας με ισχυρή αριστερά, αντιπαλεύει αποφασιστικά τον ευτελισμό της αριστερής διεξόδου.  Και δεν το λέμε ντροπαλά. Είναι στάση ευθύνης.

Ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, σημαίνει ξεσηκωμός και εξέγερση για ΑΝΑΤΡΟΠΉ. Σε αντικαπιταλιστική, δημοκρατική και αντι -ΕΕ κατεύθυνση.

Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ  και η είσοδός της στη Βουλή θα είναι το πιο καθαρό σινιάλο για την  ανατροπή και τη λαϊκή νίκη. Για την κοινή δράση της αριστεράς στο δρόμο, για  να πάρουν δρόμο!

Για να περάσει η εξουσία και ο πλούτος στα  χέρια των εργαζομένων. 

Για μας,  τα μνημόνια έχουν αιτίες και πατεράδες. Η τρόικα έχει όνομα: Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (δηλαδή πάλι ΕΕ!) και ΔΝΤ.

Και στην Ελλάδα έχουν εκπρόσωπο. Έχουν το μακρύ και βρώμικο χέρι της ελληνικής οικονομικής ολιγαρχίας και το άθλιο πολιτικό σύστημα της. Αυτό δεν αποτελείται μόνο από τον πάλαι ποτέ πανίσχυρο κλασσικό δικομματισμό ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αλλά και από τα νεοπαγή τα δεξιά, ακροδεξιά και νεοδεξιά κόμματα, όπως αυτό του ακροδεξιού Π. Καμμένου.

Είναι πραγματικά τραγικό, στην πρεμούρα να στοιχειοθετηθεί όπως όπως η ρεαλιστικότητα της ‘’αριστερής κυβέρνησης’’, να θεωρείται ‘’δευτερεύον ζήτημα’’ η αναγόρευση του ακροδεξιού Π. Καμμένου σε εν δυνάμει ..φίλο του λαού και …σύμμαχο της αριστεράς. Δεν είναι απλά λάθη αυτά.

Δυστυχώς, η συστημική  διαχειριστική αριστερά, επιμένει να αγνοεί πως ζούμε σε εποχή βαθειάς καπιταλιστικής κρίσης, όπως αυτή του 1929. Ξεχνά ότι η αδυναμία αντικαπιταλιστικής απάντησης τότε σε αυτή τη κρίση, γέννησε το φασισμό, αλλά και οδήγησε στο φρικτό μεγάλο πόλεμο.  

Δεν έφτασε, κατά τα φαινόμενα, για να συνέλθει από τις φαντασιώσεις της,  ο θρίαμβος της ακροδεξιάς Λεπέν στη Γαλλία, απέναντι σε μια αριστερά που τρέχει πίσω από τη σοσιαλδημοκρατία και δεν βγάζει τσιμουδιά για την ΕΕ.  Ίσως   να της το υπενθυμίσει  το φούντωμα της Χρυσής Αυγής.  Δηλαδή όταν θα μας έχουν πιάσει όλους με τους πιζάμες…

Έχουμε βαθειά πεποίθηση ότι μας αξίζει κάτι καλύτερο.