Τα περί ιθαγένειας

απο τον Δημήτρη Πλαταρά

Ιθαγένεια: η ιδιότης του ιθαγενούς που σημαίνει ο καταγόμενος από αυτή την χώρα, ο αυτόχθων, ο εντόπιος, αντίθετο της λέξεως έπηλυς, έποικος, πρόσφυγας ( λεξικό Δημητράκου).  Πρόκειται περί συνθέτου λέξεως και προέρχεται από το επίρρημα ιθύς (κατ’ ευθείαν) και γένος.  Τα σχόλια περί της ετυμολογίας νομίζω περιττεύουν.

Τι σημαίνει λοιπόν Ελληνική ιθαγένεια; Μα φυσικά ότι ένας Έλλην ιθαγενής είναι πάππου προς πάππου Έλληνας.  Πως είναι δυνατόν λοιπόν σήμερα, λαθρομετανάστης ο οποίος ήλθε παρανόμως στην Ελλάδα (για ένα καλύτερο μέλλον, ή επειδή εδιώκετο στην χώρα του ή για οποιανδήποτε άλλον λόγο) να μπορεί να του αποδοθεί  η Ελληνική ιθαγένεια;  Η Ελληνική ιθαγένεια αποτελεί ιδιότητα η οποία αποκτάται από την γέννηση και δεν είναι επίκτητη, δεν μεταβιβάζεται, απονέμεται ή χαρίζεται.  Προς τι ο ζήλος λοιπόν της παρούσας Κυβέρνησης (αλλά και της προηγούμενης) για την ψήφιση του νόμου υπ’ αριθ. 3838 «Σύγχρονες διατάξεις για την Ελληνική Ιθαγένεια και την πολιτική συμμετοχή ομογενών και νομίμως διαμενόντων μεταναστών και άλλες ρυθμίσεις.»;

 

Πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι αντιτείνουν το επιχείρημα ότι ο όρος υπηκοότητα που χρησιμοποιούταν μέχρι σήμερα είναι αναχρονιστικός και έπρεπε να καταργηθεί.  Θα συμφωνήσω απολύτως μαζί τους, όμως θα μπορούσαν να προτείνουν προς χρήση ένα σωρό άλλους όρους για την ένταξη των νομίμων μεταναστών.  Ο όρος πολιτογράφηση π.χ. θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αφού δοκιμασμένα τελεί σε χρήση από τις Η.Π.Α.  Υπ’ όψιν ότι στις Η.Π.Α. ιθαγενής έχει το δικαίωμα να λέγεται μόνο ο γηγενής πληθυσμός (οι ερυθρόδερμοι ή αλλιώς «ινδιάνοι»). 

Η ανησυχία μου είναι στο τι πρόκειται να συμβεί αν οι «ιθαγενείς» αλλοδαποί συγκεντρωθούν σε ένα γεωγραφικό τμήμα της χώρας μας το οποίο τελεί σε δημογραφικό μαρασμό και απαιτήσουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης όπως αυτό ορίζεται από το διεθνές δίκαιο και τα διεθνή ψηφίσματα (ενδεικτικά αναφέρω G.A. Res. 1541 (XV) (1960):

(α) δημιουργία ανεξάρτητου Κράτους

(β) σύνδεση με άλλο Κράτος

(γ) ενσωμάτωση σε άλλο Κράτος

καθώς επίσης και η Υπόθεση του Ανατολικού Τιμόρ (Πορτογαλία κ. Αυστραλίας), Διεθνές Δικαστήριο (1995): Η αυτοδιάθεση των λαών αποτελεί δικαίωμα που δημιουργεί υποχρεώσεις έναντι του συνόλου της διεθνούς κοινότητας (erga onmes). 

Ιδίως το τελευταίο σημαίνει ότι σε περίπτωση δημιουργίας εντάσεως και διεκδικήσεως εκ μέρους αλλοδαπών «ιθαγενών» ως προς το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, τότε η διεθνής κοινότητα (βλέπε ΝΑΤΟ) όχι μόνο νομιμοποιείται να παρέμβει αλλά υποχρεούται να το κάνει ένεκα των διεθνών συμβάσεων.  Βέβαια οι παρεμβάσεις αυτές, η ιστορία μας έχει διδάξει ότι είναι «a la carte» (βλέπε μη παρέμβαση στο θέμα των Κούρδων, των Παλαιστινίων κλπ) και κυρίως στοχεύουν στην δημιουργία μικρών κρατιδίων ευκόλως χειραγωγούμενων όπως έγινε και με το Κόσοβο στο οποίο μάλιστα ειρήσθω εν παρόδω η ανάμειξη έγινε prīmā faciē. 

Μία από τις γελοίες δικαιολογίες που χρησιμοποιείται για την υποστήριξη της ιδέας της απόδοσης της ιθαγένειας στους αλλοδαπούς είναι και η επίκληση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.  Αιδώς Αργείοι, οδηγήσατε στην πνευματική κατρακύλα τον Έλληνα και τώρα προσπαθείτε να τον αποπλανήσετε χρησιμοποιώντας διεθνείς ορισμούς που ο μέσος Έλλην αγνοεί για να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα. 

            Εν κατακλείδι αυτό που πρέπει τάχιστα η Ελληνική Πολιτεία να κάνει είναι να άρει τον επίμαχο νόμο ή να τον τροποποιήσει έχοντας πάντα στον νου ότι όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες όπου συνήθως θεριστές είναι οι ανώνυμοι πολίτες ενώ οι σπορείς αναπαύονται σε κάποιο Παρισινό καφέ έως ότου παρέλθει η θύελλα.